frustraties vermoeidheid genieten en vechten

Blog 11 jul. 12
Er is weer heeel veel gebeurt in Amecet sinds mijn vorige blog. En weer weet ik niet waar ik moet beginnen met vertellen. Ik heb mijn ‘dagboek’ naast me liggen zodat ik alle dingen die ik heb meegemaakt kan verwerken in mijn blog, maar ik denk dat ik maar (zoals gewoonlijk) in het wilde weg ga schrijven.. Ik zal jullie proberen mee te nemen door de hoogte en diepte punten van afgelopen weken!
In mijn nachtdiensten krijg je veel verantwoordelijkheid. En dat is leuk, want ik mag dan beslissen of we een sonde voeding gaan zetten bij een baby die niet goed drinkt of dat je ORS start. Maar soms is het ook frustrerend. Afgelopen nachtdienst was ik heel druk aan het begin van de avond met een prematuur baby omdat ze onwijs aan het hoesten was en soms bijna in haar eigen slijm stikte, dus dat was echt heel eng. Maar na 1 u ’s nachts was zij rustig en was ik weer heel druk met een andere baby die niet wou drinken en uitgedroogd was. Dus ik ging dan sonde voeding zetten en ik was ook druk met zijn 2ling zusje en met een andere baby die bloedtransfusie had gehad en nu echt onwijs stonk, echt een vreemde geur en ik dacht dat ie van de navelstreng kwam want daar kwam zwarte pus uit(!!), en haar ademhaling was helemaal niet goed! Dus ik vergat het prematuurbaby’tje een beetje. Na een super super drukke nacht komt ’s ochtends de verpleegkundige binnen en ziet zij dat het helemaaaal niet goed gaat met het prematuurtje. Toeters en bellen. Ze had de hele nacht rustig gelegen omdat ze gewoon uitgeput was en niet meer de kracht had om haar slijm op te hoesten! Kak!! Ik was echt boos op me zelf. Hoe kon ik dat kindje nou vergeten!?! Natuurlijk had ik zo nu en dan aan me college gevraagd hoe het met ze ging, maar ik had ook zelf moeten kijken!
En 2 dagen later bleek die vieze geur van die 2ling van een bloedvergiftiging te zijn die begonnen is bij de navelstreng. Ik had het wel gesignaleerd, en door gegeven, maar na 2 dagen wordt er pas echt wat mee gedaan. En dat vind ik soms echt frustrerend. Wij (ik) weet gewoon niet genoeg van baby’s af! En hier gaat het over leven en dood. En je leert van je fouten, maar je fouten kunnen hier grote gevolgen hebben. En natuurlijk kan ik er niks aan doen. Maar ik wou gewoon dat ik een kinderarts was met onwijs veel ervaring omdat je dan pas de juiste zorg kan bieden!
Gelukkig leven beide baby’tje nog, ze moeten vechten voor hun leven, maar Eunice vooral, dat prematuurtje, die doet dat wel. Ze verbaast me keer op keer. Elke keer als we denken; ‘nu is het echt over!’ dan krabbelt ze er weer boven op en ligt ze binnen de kortste keren toch weer te schreeuwen joh! Heerlijk om haar gehuil en gevecht te horen, ik kan daar zo van genieten!!
Wat een goede grap was is dat na die nachtdienst ik nog langer moest blijven omdat er te weinig mensen waren die sondevoeding konden geven. Het is een medische handeling waar je gewoon echt even je ogen open moet hebben en goed moet luisteren en kijken of alles goed gaat. En niet iedereen kan dat. Dus om 10u s ochtends kon ik eindelijk naar bed, terwijl Eunice moest vechten voor haar leven, en ik stuk was dus ik wou gewoon slapen want om half 3 hadden we een staff meeting waar ik bij moest zijn. Kom ik in mijn kamer; EEN GROTE TAKKE BENDE! Bleek dat er een waakhond van Amecet opgesloten zat in het staffhouse en mijn kamer kan niet op slot dus heeft onze lieve hond mijn kamer omgetoverd tot een ruïne. De eerste paar minuten dacht ik; ‘Oke, dit geeft niet, ik kan dit handelen. Ik ga het opruimen en dan slapen.’ Maar dan vind je je kapotte studieboek, je kapotte tas, je slippers aan gort … en muizengif was is opgegeten… Tja dat moet je toch maar aan Els gaan vertellen want muizengif daar gaat een hond dood aan. Dus ik met lood in mijn schoen terug naar binnen.. En op het moment dat ik het vertel barst ik in tranen uit. Het was even teveel van het slechte. Ik zat er zo doorheen!! En dan kun je zoiets er gewoon niet bijhebben. Je frustreert je over je eigen kennis en kunnen, en over de kennis en kunnen van de staff, er ligt een baby dood te gaan en de verpleegkundige gaat morgen weg en je bent super moe en je wilt slapen en dat heeft een hond een bende van je kamer gemaakt en gif van je gegeten. Dat was de druppel.
Maar goed, alles eruit gejankt, en toen lekker 4 uurtjes geslapen waarna ik weer ‘vrolijk’ aan me nieuwe dienst begon en mezelf bedacht: T.I.A. This Is Africa!
In de tussentijd zijn er 3 baby’s naar huis gegaan, 5 kinderen naar huis gegaan dus dat was echt goed nieuws. Maar niet veel later kwam er een moeder met een 2ling (1 week oud) en de volgende dag een zusje met een 2ling (5 dagen oud) en kwamen er 2 kinderen die bij het busstation waren achtergelaten, en is er een ventje van een jaar ongeveer binnen gekomen die waarschijnlijk hersenbeschadiging heeft en spastische trekjes heeft en nog een baby.
Amecet zit helemaal vol!!
Els stond in dubio bij de laatste 2ling die ik noemde. We zaten al vol, we hebben niet genoeg medisch staff die voor uitgedroogde bijna doodgaande baby’s kunnen zorgen… Maar als je ze weg stuurt dan gaan ze sowieso dood. Dan zie jij het alleen niet. Maar je hebt dan eigenlijk geen keuze..
En gelukkig doen Trevor en Trachey het goed. Een infuus erin en bij Trevor sondevoeding (heb ik gezet yeah) en ze knappen toch al snel weer op. God zij dank heeft Els ze aangenomen. Het geeft veel werk druk en het is echt stressen zo nu en dan.. Ik zit ook elke dienst opgesloten bij de 2 prematuurtjes en de twee 2lingen, samen met 1 of 2 andere mensen, maar je weet waarvoor je het doet. En als je ze dan ziet groeien en ziet schreeuwen en vechten, dan wordt je daar door bemoedigd. En ook door poep.. klinkt gek, maar ik ben hier echt zo blij wanneer er een baby’tje poept! Soms zit je 48 uur te wachten totdat een kiddo eindelijk iets eruit krijgt! Dan is het echt feest hoor!
Stiekem mis ik wel de peuters en de kleuters. Ze verdienen ook de aandacht en ook met de oudere kinderen wil je spelletjes spelen en wil je een band opbouwen. Dus dat is heel jammer, maar daar heb je echt geen tijd voor. Ik hoop dat het in de komende weken steeds beter gaat met de baby’s en ik steeds meer aandacht kan geven aan de oudere kinderen. Soms weet ik niet eens of het eigenlijk wel lekker weer is! Haha.
Afgelopen zaterdag is Willemijn aangekomen voor een maand, ze komt uit zeeland en is lerares. Echt super om haar erbij te hebben en ze heeft mij ook weer laten merken hoe vet Africa eigenlijk is.
De markt met alle kinderen die achter je aan lopen en op straat waar mensen met kippen lopen te zeulen en de geuren en de kleuren die voorbij komen. Ze geniet zo van dingen die ik soms niet meer zie! En het is zo goed om dat weer even te horen van iemand hoe vet het is en dat je moet genieten van de momenten!!
Gisteren kwam er een pakketje van mijn zus binnen (met drop yeah;) en vorige week kreeg ik een heleboel kaarten van verschillende mensen en dat vond ik echt super leuk!!! Ik zit alweer over de helft en ik soms mis ik echt me familie en vrienden en gewoon.. Nederland, het bekende… Maar eerst ga ik nog 3 dagen op safari en mezelf 100% geven hierzo en genieten van al het afrikaanse en niet te veel aan thuis denken =) Geniet allemaal van jullie vakantie!!!!
Blijven jullie bidden voor de leventjes van Eunice, Evalyn en Martha..?? En voor de rest ook;) ??
LATUR