wauw
Door: Struik
Blijf op de hoogte en volg Esther
10 Juni 2012 | Oeganda, Soroti
Lieve allemaal,
ik weet eigenlijk niet waar ik moet beginnen met dit blog. Ik heb de afgelopen 2 weken zoveel gezien en meegemaakt!! Ik ga gewoon een korte samenvatting geven van wat ik hier heb gedaan en wat super mooi was en wat moeilijk was;)
Samen met Rachelle heb ik de files van de kids doorgelezen zodat we weten waarom deze kinderen hier zijn en hoe hun toekomst eruit ziet. En dat is vaak heel schokkend.
Ik ben met Els naar het ziekenhuis gegaan om eten te brengen bij moeders die met een ondervoed kindje in het ziekenhuis zitten. Het ziekenhuis heeft eigenlijk geen goede voorzieningen om deze kinderen te voeden. Els liet mij de kinderafdeling zien en daar schrok ik ook echt van. Als ik verpleegkundige was zou ik gewoon niet weten waar ik zou moeten beginnen!! Moeders die het infuus van hun kind zelf omhoog moeten houden, een kinderbed wordt gedeeld met 2 kinderen en dus ook 2 moeders. Als een kind zuurstof nodig heeft dan moet je naar de spoedkamer en daar is 1 ' zuurstof apparaat' (zo oud, dat gebruikte we in negentiennoach nog niet eens in NL) en daar prikken ze allemaal gaten in zodat er aan 1 pomp 10 kinderen kunnen hangen.
Dat maakte dus best wel indruk...
Gisteren is er een premature babytje binnen gekomen, Evalyn. Ze is 10 dagen oud weegt 1,3 kg en was 33,5 weken toen ze werd geboren. Haar moeder heeft zwangerschapsvergiftiging en is zo verzwakt dat ze niet voor Evalyn kan zorgen. Het baby'tje was uitgedroogd en onderkoeld.
Haar temperatuur schommelt nu nog, dus ze zit nu in een soort couveuse waar we haar warm proberen te houden. We hebben gisteren voor haar gebeden samen met alle auntys en Els en we hopen dat ze het gaat halen!! En dat haar moeder het ook haalt zodat zij voor Evalyn en haar andere kinderen kan zorgen...
Zo zijn er nog wel een paar bijzondere en aangrijpende verhalen, maar ik doe ook leuke dingen trouwens ;)
Ben net terug van 2 dagen Jinja. Een stad hier 6 uren reizen vandaan. Daar kun je de oorsprong van de Nijl vinden. Ik en Rachelle zijn afgereisd naar Jinja en hebben genoten van goed eten, mooie natuur en toerisme. We waren helemaal gelukkig met ons onderkomen want het uitzicht uit onze hut was de rivier de Nijl!! We hebben gedanst, miranda flessen kapot laten klappen in mijn nieuwe tas, brownies gekocht, en in een deuk gelegen op een boda boda =)
Eerder hebben we (Becca, Verity, Meri, Rachelle en ik) Soroti Rock beklommen.
Dat was ook echt hilarisch. Meri heeft uren besteed om een ' vergunning ' los te krijgen bij de burgemeester, politie en andere zogenaamde belangrijke mensen, om de rock te mogen beklimmen. Ze waarschuwde ons voor geesten en slangen. Dus gewapend met gebed gingen wij Soroti Rock op!
Wat me hier de afgelopen tijd opviel was dat God en de duivel hier heel concreet zijn. Je kan er niet omheen. Ons gebed voor Steven (doof/blind baby'tje) werkte de volgende dag. En de vader van 2 kinderen die hier nu zijn heeft omdat demonen dat zeiden de moeder vermoord van de kinderen. Je wordt hier echt met je neus op de feiten gedrukt en soms is dat heel mooi (in het geval van Steven) en soms is dat echt heel moeilijk!
De eeuwenoude vragen komen dan weer naar boven; ' Waarom grijp God niet in? Hij is toch almachtig?'.
Met Rachelle heb ik daar in de bus naar Jinja veel over gepraat. Ik geloof dat God onwijs veel verdriet heeft van alle ellende. En ik geloof dat gebed onwijs veel kracht heeft! God is moving!
Met mij gaat het goed btw =) Ik ben lekker mezelf en vind het heerlijk om veel tijd voor mezelf en voor stille tijd en God te hebben. Ik had bedacht dat ik wel kon studeren in de vrije uurtjes hier, maar dat is me nog niet eens gelukt!
nou superrrrr doeiiii
ik weet eigenlijk niet waar ik moet beginnen met dit blog. Ik heb de afgelopen 2 weken zoveel gezien en meegemaakt!! Ik ga gewoon een korte samenvatting geven van wat ik hier heb gedaan en wat super mooi was en wat moeilijk was;)
Samen met Rachelle heb ik de files van de kids doorgelezen zodat we weten waarom deze kinderen hier zijn en hoe hun toekomst eruit ziet. En dat is vaak heel schokkend.
Ik ben met Els naar het ziekenhuis gegaan om eten te brengen bij moeders die met een ondervoed kindje in het ziekenhuis zitten. Het ziekenhuis heeft eigenlijk geen goede voorzieningen om deze kinderen te voeden. Els liet mij de kinderafdeling zien en daar schrok ik ook echt van. Als ik verpleegkundige was zou ik gewoon niet weten waar ik zou moeten beginnen!! Moeders die het infuus van hun kind zelf omhoog moeten houden, een kinderbed wordt gedeeld met 2 kinderen en dus ook 2 moeders. Als een kind zuurstof nodig heeft dan moet je naar de spoedkamer en daar is 1 ' zuurstof apparaat' (zo oud, dat gebruikte we in negentiennoach nog niet eens in NL) en daar prikken ze allemaal gaten in zodat er aan 1 pomp 10 kinderen kunnen hangen.
Dat maakte dus best wel indruk...
Gisteren is er een premature babytje binnen gekomen, Evalyn. Ze is 10 dagen oud weegt 1,3 kg en was 33,5 weken toen ze werd geboren. Haar moeder heeft zwangerschapsvergiftiging en is zo verzwakt dat ze niet voor Evalyn kan zorgen. Het baby'tje was uitgedroogd en onderkoeld.
Haar temperatuur schommelt nu nog, dus ze zit nu in een soort couveuse waar we haar warm proberen te houden. We hebben gisteren voor haar gebeden samen met alle auntys en Els en we hopen dat ze het gaat halen!! En dat haar moeder het ook haalt zodat zij voor Evalyn en haar andere kinderen kan zorgen...
Zo zijn er nog wel een paar bijzondere en aangrijpende verhalen, maar ik doe ook leuke dingen trouwens ;)
Ben net terug van 2 dagen Jinja. Een stad hier 6 uren reizen vandaan. Daar kun je de oorsprong van de Nijl vinden. Ik en Rachelle zijn afgereisd naar Jinja en hebben genoten van goed eten, mooie natuur en toerisme. We waren helemaal gelukkig met ons onderkomen want het uitzicht uit onze hut was de rivier de Nijl!! We hebben gedanst, miranda flessen kapot laten klappen in mijn nieuwe tas, brownies gekocht, en in een deuk gelegen op een boda boda =)
Eerder hebben we (Becca, Verity, Meri, Rachelle en ik) Soroti Rock beklommen.
Dat was ook echt hilarisch. Meri heeft uren besteed om een ' vergunning ' los te krijgen bij de burgemeester, politie en andere zogenaamde belangrijke mensen, om de rock te mogen beklimmen. Ze waarschuwde ons voor geesten en slangen. Dus gewapend met gebed gingen wij Soroti Rock op!
Wat me hier de afgelopen tijd opviel was dat God en de duivel hier heel concreet zijn. Je kan er niet omheen. Ons gebed voor Steven (doof/blind baby'tje) werkte de volgende dag. En de vader van 2 kinderen die hier nu zijn heeft omdat demonen dat zeiden de moeder vermoord van de kinderen. Je wordt hier echt met je neus op de feiten gedrukt en soms is dat heel mooi (in het geval van Steven) en soms is dat echt heel moeilijk!
De eeuwenoude vragen komen dan weer naar boven; ' Waarom grijp God niet in? Hij is toch almachtig?'.
Met Rachelle heb ik daar in de bus naar Jinja veel over gepraat. Ik geloof dat God onwijs veel verdriet heeft van alle ellende. En ik geloof dat gebed onwijs veel kracht heeft! God is moving!
Met mij gaat het goed btw =) Ik ben lekker mezelf en vind het heerlijk om veel tijd voor mezelf en voor stille tijd en God te hebben. Ik had bedacht dat ik wel kon studeren in de vrije uurtjes hier, maar dat is me nog niet eens gelukt!
nou superrrrr doeiiii
-
10 Juni 2012 - 07:54
Heleen:
Hoi Esther. Blij wat van je te horen!! Ik maakte me al beetje zorgen, had net je moeder gemaild om te vragen hoe het ging. Maar als ik lees wat je allemaal onderneemt en beleefd, dan heb je wel wat anders te doen dan een blog bijhouden hè. Heel indrukwekkend wat je te vertellen hebt. Het is net of je niet in een ander werelddeel zit, maar zelfs op een andere planeet! Heel veel sterkte met alles wat je doet en beleefd. We bidden voor je en je kindjes! -
10 Juni 2012 - 09:10
Marijke:
Ik ga voor jou en je baby's bidden! X -
10 Juni 2012 - 14:07
Mamma Lies:
geweldig Es wat je allemaaal beleeft!
Tja, wat een vragen komen er boven dan he! Maar God is degene die er boven staat en alles in Zijn hand houdt!
Veel zegen in alles toegewenst en kus al die ukkies van me! -
10 Juni 2012 - 14:37
Rienjos:
Jooo, kan Steven nu gewoon horen en kijken?! Amazing!
Ik ben blij dat het goed met je gaat, patatje <3 -
10 Juni 2012 - 17:02
Bernard:
Hoi Esther,
We volgen je op enige afstand maar met veel belangstelling! Pas als je er echt bent gaat het "leven" in Uganda.
Els, Simon jij en alle andere medewerkers maken het verschil. het is goed dat je er bent! Gods zegen en veelenergie en wijsheid en veel plezier met de kinderen!
Joke en Bernard -
10 Juni 2012 - 20:50
Jeanine Oost:
Heej Esther, indrukwekkend om te lezen en om je foto's te zien!! Succes daar!! Gods zegen!! Liefs Jeanine -
11 Juni 2012 - 09:34
Rebekka:
Wow, wat super indrukwekkend, confronterend en tegelijkertijd mooi! Gods zegen. -
12 Juni 2012 - 20:32
Marleen De W:
Hee Esther,
Gaaf om je blog te lezen! Wat een bizarre verhalen he.. Maar supergaaf dat jij je beschikbaar stelt om er voor hen te zijn! Geniet ervan :) God bless -
14 Juni 2012 - 07:59
Esther Zelf:
hee, rienjos
nee dat babytje kon niet opeens zien en horne, was het maar zo n feest.
Maar hij huilde echt aaaltijd en nu echt veel minder en hebben we het idee dat hij toch rust ervaart ondanks zijn donkere wereldje -
20 Juni 2012 - 19:56
Nienjos:
Ha Es! Vind het zo tof dat je na zo lang werken in NL nu eindelijk in Afrika zit en zoveel toffe dingen mag meemaken! Ga er nog onwijs van genieten en ik zal hier voor jou en al je kids bidden!
Liefs Nienjos!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
