- geen woorden voor ! -

Na 3 dagen een safari gehad te hebben, wat meer avontuur was dan we verwacht hadden, ben ik weer terug in de harde werkelijkheid bij Amecet....!

Na een poos zonder internet gezeten te hebben zijn we nu weer in de lucht, Els had de rekening vergeten te betalen, haha. Maar ook op dit moment heb ik geen internet, ik zal het blog later posten.
Maar mensen, die safari. Wat een belefenis! We hebben echt super mooie dingen gezien, ik en Rachelle, maar we zijn ook op de proef gesteld qua flexibiliteit en geduld en inlevingsvermogen. En stalen zenuwen.
Het begon allemaal op een rustige zaterdag morgen (vrijdag de 13e durfde we niet meer aan). We zouden om 8u s ochtends vertrekken met een gehuurde auto en een prive gids die we konden via Amecet, vet relaxed dus. Kwam ie om 10 over 8. WAAAUUW hij was gewoon op tijd. Maar de auto maakte een raar geluid dus Elias, onze gids, ging hem eerst naar de garage brengen. Bleek dat de remmen het niet goed deden, wel enigzinds belangrijk voor een safari... om half 12 vertrokken we uiteindelijk, maar we gingen eerst nog uitgebreid tanken en de banden op spanning brengen enzoooo... dus ja eer we weg waren...
We moesten echt vet ver rijden naar het park, op google maps valt het allemaal wel mee, maar de wegen zijn hier niet zo relaxed als in NL, dus het duurt gewoon lang ;) We hebben heerlijk kunnen genieten van het uitzicht vanuit de auto. S avonds om half 7 bereikte we de ingang van het park en na een uurtje in het park te rijden bereikte we onze accomodatie. AAHH lekker eten, (ik at serieus meer dan Elias en Rachel bij elkaar, schaamde me haast weg;) wat kun je daar van genieten. Ze hadden ons op de site een warme douche beloofd, maar veel warm water kwam er niet uit de douchekop. Nauwelijks koud water zelfs hahah. Maar goed, toen we lekker in ons bedje lagen en wat gekke invulverhalen (Dank je marieke;) te hebben gemaakt konden we heerlijk slapen. Om 5u ging onze wekker. Warme douche? Nee natuurlijk niet...
We kregen een heeeerlijk ontbijt mee, en weer was iedereen op tijd (Elias en het ontbijt en wij), ik vroeg me af of we wel echt in afrika waren..
Om half 8 hadden we dan eindelijk een guard in onze auto om wilde beesten te gaan spotten. Dat ging als een malle, olifanten, giraffes, herten, hindes, antilopes, vossen, vogels echt helemaal te gek. Nadat we lang op zoek zijn geweest naar kat achtigen (niet gevonden) gingen we het olifanten terrein in waar we een olifant op 5 meter afstand konden bekijken. Wauw... ! Op dat moment stopt onze auto ermee. Haha, we mogen niet uit de auto want dat is gevaarlijk, maar Elias kreeg het ding ook niet aan de praat. Elias en de guard (een koekeroe zonder geweer trouwens) hebben de auto toen 20 meter verder geduwd om daar onder de motorkap te kruipen. Naja, de auto was gewoon echt stuk dus we moesten het park uit, want als we nog een keer zouden stranden op een gevaarlijke plek dan zou onze 'guard' ons niet kunnen redden.. zonder geweer.. wat een ei.
Ze kregen de auto weer aan de praat met moeite (in zn 2 gestart en we konden daarna ook niet meer schakelen ofzo dus we moesten in zn 2 verder). Niet heel snel natuurlijk, maar wel rete snel als je mooie beesten wil spotten. Met een noodgang gingen we voorbij een andere olifant en een groep giraffes met baby'tje erbij terwijl iedereen zijn auto daar stil zette. Op de saaiere rustige plekken stoof iedereen ons voorbij, want daar was niks te zien, waarom zou je daar in zn 2 gaan rijden? Gelukkig hield ons avontuur niet op want in de middag gingen we met de boot de Nijl op om de watervallen te bekijken. Het was een boottrip van 3 uren waarin we krokodillen, nijlpaarden en veel vogels hebben gespot en heerlijk bruin zijn geworden. Ondertussen was Elias naar de garage (wat echt een succes wat op zondagmiddag, uhum). S avonds weer heerlijk gegeten en toen we op het punt stonden om terug naar onze accomodatie te gaan (70 min rijden door het park) en we in de 'gemaakte auto' stapte... begaf onze lieve 4 wieler het weer. Daar stonden we dan. .. in murchinsonfalls, een kapotte auto en het begon donker te worden. ... Na duizend telefoontjes, honderd overleg gesprekken en 4 opties verder besloten ik en Rachel een nieuwe accomodatie te boeken op de plek waar we nu waren. Prima geslapen, maar ons hebben en houwen (tandenborstel, handdoek, medicijnen, schone kleding) lag nog aan de andere kant van het park. Duizend telefoontjes in de ochtend verder hadden we geregeld dat iemand onze tassen zou meenemen. Naja daar kan ik ook een boek over schrijven, maar dan ga ik jullie echt vervelen. We zijn die dag nog naar de top of the falls gegaan, wat echt een amazing uitzicht was en we zijn weer terug naar Amecet gegaan. Voor Rachel eindigde die week haar avontuur in Uganda helemaal en ze is nu terug in Nederland helaas. Willemijn is er nog tot zondag en dan ben ik overgeleverd aan alle afrikaanse aunty's en is Dominque (staff van Amecet) de enige mzungu, maar die zit altijd in de nacht hahha. Ik ben erg benieuwd.
Maar ook ik ben teruggegooid in de harde werkelijkheid van het leven hier. Degene die het blog van Els volgen zullen het al gelezen hebben, maar afgelopen zondag hebben we hier een baby'tje verloren. Ook hier zit een heel verhaal aan vast, maar daar zit niet iedereen op te wachten denk ik; ik vertel toch een groot gedeelte. Het was echt heel verdrietig, Martha heeft echt 3 weken lang keihard gevochten voor haar leven. Bloedtransfusies, vele infusen, bloedvergiftiging, longontsteking.. Dat laatste werd haar fataal. Ik was zo trots op haar toen de bloedvergiftiging leek overwonnen te zijn. Maar niet lang daarna toen ze echt nog zwak was kreeg ze een zware longontsteking. In mijn dienst was ik met Willemijn, zondagavond, en we zagen het echt slecht gaan. De dag ervoor hadden we al een moment gehad dat we dachten dat ze zou overlijden, maar met een shot hydrocortisol kwam ze er toch weer even bovenop. Ze lag aan de zuurstof en ze kreeg echt zware medicijnen. Op ten duur begon ze zo onregelmatig te ademhalen en was ze zo 'wasted' en haar saturatie daalde echt tot de 75% .. we voelde echt dat het echt niet goed ging. Haar hartje ging vet langzaam en heel zachtjes... ik pakte haar op en ze was echt in trouble. Ik wist dat ik niks meer voor haar kon doen, ze kreeg de zwaarste medicijnen, zat aan het zuurstof en nu moest ze het zelf doen.. Maar haar ademhaling stopte gewoon..! Ik legde haar snel neer zodat Els die er ondertussen bij was geroepen haar hartmassage gaf en ze beademde haar een aantal keer. Met een gasp kwam Martha weer bij. Maar ze kon het gewoon niet meer. Ze kon het niet opbrengen om zelf nog te ademen. Ik luisterde naar haar hartje.. niks... ! Mijn god, wat is dat onwerkelijk...ik moest echt huilen want ze was er niet meer..! En weer kwam er een gasp (een diepe hap naar adem, een reflex). Dan hoorde ik het hartje weer heeel zacht en heel langzaam.. We wisten dat het afgelopen was, dat Martha niet meer kon. We waren zo trots op haar, maar we konden haar niet helpen nu. Het was echt wachten tot ze stopte met gaspen, wat soms echt lang kan duren. We hoorde haar longen vollopen met vocht.. Willemijn heeft haar het laatste uur vastgehouden. Tijdens die minuten die eeuwigheid leken hebben we gebeden of God haar alsjeblieft wou thuis halen, want het was goed, ze kon opgeven en stoppen met lijden. Gelukkig heeft het dus niet langer geduurd en is Martha veilig en warm in de armen van Willemijn heen gegaan..
Oef, dat was dus echt even slikken.. Het was heel anders als met Jesse. Hier was ik bij. Wist ik dat ik niks had gemist of anders had moeten doen. We hadden alles gedaan en Martha had alles gedaan. Het was moeilijk om haar te zien gaan, maar ik vond het zo fijn dat het in mijn dienst was en dat ik erbij mocht zijn.. En gelukkig ook met Willemijn en Els en Dominique.
De volgende dag zijn ik en Willemijn meegegaan met Simon (staff amecet) naar het dorpje waar Martha vandaan kwam. We hebben daar het lichaampje in een kistje gebracht en we hebben in zo'n lemen hutje gebeden. De familie was onwijs dankbaar, rustig en verdrietig natuurlijk (hoewel ik de enige was die huilde;). Maar het was heel mooi om Martha daar achter te laten. Haar moeder was overleden bij de geboorte en ze kreeg een graf naast haar moeder. Toen we weg reden besefte ik het weer even.. en moest ik wel echt weel huilen.. we lieten haar nu echt voor goed achter en het boek Martha was toen gesloten..
Maar toch ook niet helemaal... Martha heeft een 2ling zusje; Esther. En Esther is nog in Amecet. Begin deze week kwamen we erachter dat zij ook een longontsteking heeft. En ze had ook malaria! We schrokken ons rot natuurlijk, want we wilde echt niet dat we ook Esther terug naar the villages zouden moeten brengen in een kistje!! Dag en nacht hebben ik en Willemijn shiften gedraaid om er maar zeker van te zijn dat ze de juiste zorg zou krijgen. Ze moest vooruitgang hebben want ze had al 2 dagen antibiotica en dag 1 zei de dokter: 'Not improved, very bad infection both sides'. Wat heb ik zitten zweten die 2e dag op het bankje van de dokter. God zij dank zei de dokter: 'It is better' en vandaag 'It is much better'. Els gaf me de high five en we zijn echt zo blij dat Esther er bovenop aan het komen is. Ze heeft nog wel een lange weg te gaan, maar de iv kon eruit en we geven nu orale medicatie en ze gaat echt beter... Morgen zijn ik en Willemijn vrij en we dachten alsnog te moeten werken, maar als ze het zo doet dan durven we weg... Ik denk dat het veel indruk heeft gemaakt dat we haar 2ling zus hebben zien wegglijden dat we echt zo gemotiveerd waren om elkaar elk uur van de dag af te wisselen zodat we elkaar op de hoogte konden houden hoe het ging en zeker wisten dat we erbij waren als er iets mis was!
Vele avonturen verder dus. Sorry voor dit lange blog, maar het beschrijft wel hoe je hier soms zit. En ik kan er nog veel langer over doorgaan over hoe we nachten hadden zonder elektriciteit en het zuurstofapparaat het begaf en Esthers saturatie daalde tot 85 % en dat we met een zaklamp de ademhaling checken en bla bla bla. THIS IS AFRICA !!!
En ik heb nog maar 4 weken!! Ik ben zo blij dat ik hier ben! Ik ga dit echt, maar dan ook echt nooooit meer vergeten!!!!!!!
Ik hoop dat jullie de komende dagen vet gaan bidden voor Esther!
Oh ja, ik wil jullie kort vertellen over Eunice, want zij heeft me hart gestolen. Ik heb wel meer over haar geschreven, 3x dacht ik dat ze dood ging, ze was een prematuurtje, maar je zou haar nu eens moeten zien. Drinken dat ze doet! Ze wordt echt dik!! En je moet haar gewoon stoppen! Echt geweldig. Als ik een kindje kon meenemen zou ik echt voor haar gaan. Ze is echt geweldig!! Ze is nu uit de medicin room in de 'gewone babykamer'. Ik zit nog opgesloten in me dienst in de medicin room bij Travor en Tracey (2ling) en Esther, dus ik mis haar heel erg! Er lagen anders 6 baby's (met evaline en Martha) en nu nog maar 3! Evaline ligt nu lekker naast Eunice in een groot baby bed.
Nou mensen, ik hoop dat jullie hebben kunnen genieten van het mooie weer, wij gaan nu Els haar verjaardag vieren!
Doeiii