T.I.A. this is Africa

Afgelopen 2 weken is er weer veel gebeurd in Amecet. Ik verberg mij nu even in de internetroom terwijl ik nachtdienst heb.. Hihi..
In me vorige blog schreef ik dat Evalyn, een prematuur baby’tje was binnen gekomen. Zij is er nog steeds en ze doet het aardig. We maken ons wel zorgen om dit fragile leventje en ze hangt gewoon aan een dun levensdraadje. We doen er hier alles aan om haar leventje te behouden. Maar we kunnen hier niet alles.. We kunnen het leven niet vasthouden en beheersen. Dat bleek toen we nog 2 andere prematuur baby’tjes binnen kregen.
Eunice. Ik ging met Els en Meri naar het ziekenhuis om deze baby op te halen. Ze was ‘al’ 2 weken oud en ze woog 1,3 kg. Haar moeder lag in coma. En tis hier echt een hard verhaal. Maar je gaat gewoon dood. Of er is geen geld voor behandeling, of er geen kennis voor behandeling of er is geen materiaal voor behandeling. Het was zo bizar om die moeder daar te zien liggen. Op het moment dat we wegreden in de auto met Eunice in mijn armen zeiden we tegen elkaar; ‘De moeder red het niet’. Je wist het, je voelde het. En je kon niks doen. Eunice was uitgedroogd en ondervoed. En we weten niet of ze HIV positief of negatief is. Haar moeder was positief. Over een paar weken gaan we ‘de’ test doen. Als ze dat al haalt. Eunice heeft de afgelopen dagen laten merken dat ze een echter vechter is! Ze huilt hard en krachtig en ze vecht met haar hele lichaam. Dat heb ik gisternacht aan de lijfe ondervonden. We waren naar het ziekenhuis geraced voor een bloedtransfusie. Eunice haar Hb was veel te laag. Els en Becca en ik in de auto met Eunice. Snel, want zondagmiddag verlaat het personeel zo snel mogelijk het ziekenhuis. Gelukkig was er bloed! Toen moesten we nog weten welk bloedtype. Dus moesten we bloedprikken. Mocht daar nou een rij van 40 moeders staan bij de arts die bloedprikt. Els banjert door de rij heen, bekvecht met de arts ‘wij hebben een prematuur uit de couveuse, spoed, bloedtransfusie snel’ en we mogen voor. Ik voelde me echt schuldig toen ik langs al die moeders met kinderen ‘voordrong’. Maar goed, na 30 pogingen (de vaatjes zijn klein en rollen weg) eindelijk een bloodsample. Els rent weg om het bloed te halen wij worden in een kamertje gezet. Na een half uur is Els eindelijk terug met het bloed. Starten. Na 2 uur eindelijk de bloedtransfusie gestart. Als je hier echt een spoedgeval bent, dan kun je het dus wel vergeten.. zoals ik al zei, je gaat hier gewoon dood. Die transfusie duurde in de eeuwigheid, haar kleine vaatje geeft veel weerstand… Godzijdank mochten we de transfusie afmaken in Amecet. Nieuw avontuur; bloedtransfusie stoppen. Rennen naar de auto, bloed mag niet gaan stollen. Gassen naar Amecet. Bloed weer ophangen en transfusie starten. ’s Avonds om 12u heeft ze eindelijk de helft binnen (20 ml). Op dat moment laat Eunice weer merken dat ze sterk is en rukt de lijn uit haar iv-ingang. Aangezien de lijn helemaal open stond begint het bloed uit het zakje te stromen!! Ik ruk de couveuse open, houd de lijn omhoog en Meri zet de lijn dicht (beter idee;). Ik probeer snel haar iv-ingang dicht te maken en ondertussen zitten we allemaal onder het bloed. Lekker bezig… Toch ben ik blij dat Eunice huilt en vecht. Dit getuigd van levenslucht en kracht! Maar ze is er nog lang niet! Vannacht moet ik weer goed op haar letten, want haar infuus is er weer uit, die zat te ontstekend en het lukte niet om een nieuwe te zetten. Haar buikje kan de melk amper verdragen dus joost mag weten hoe ze vocht en voeding gaat binnen krijgen..
Jesse. Jesse was 3 weken oud toen hij hier binnen kwam. Zijn moeder bracht hem. Hij woog 780 gram! Als je het gezien had dan had je dit gedacht: ‘Dit kind in onmogelijk!’. Jesse was uitgedroogd en extreem ondervoed. Hij ging meteen aan het infuus. Hij had geen kracht om te zuigen, dus ging hij ook aan de sondevoeding. (Net als de andere 2 prematuurtjes trouwens). De eerste dag maakte we ons super veel zorgen over Jesse. Hij was zwak, klein en .. zo fragiel.
De tweede dag was hij aangekomen. De derde dag weer. Hij zag er veel beter uit, hij woog alweer 1 kg! We waren echt super blij en hebben dit gevierd! De nachtdiensten waren zwaar, veel werk aan deze kids en dan ook nog alle andere baby’s. Maar Jesse deed het goed. We maakte ons vooral zorgen om Eunice.. Ik had eigenlijk aangenomen dat Jesse het wel zou halen. Maar donderdag 21 juni, toen ik me had verstopt in de tuin van Amun om wat prive te vinden kwam Rachelle met heel verdrietig nieuws: Jesse was overleden. WAT?????!! Ik ben meteen naar hem toegegaan en heb echt keihard zitten janken met het levenloze lichaampje in mijn armen. Ik voelde me machteloos en teleurgesteld. Ik was even uit het veld geslagen. Wij waren toch aan het vechten voor dit leventje? Waarom is hij gegaan? Hij woog al 1,178kg! Hij deed het zo goed! Maar zoals ik al eerder zei, we hebben het leven niet in onze handen. We kunnen doen wat we willen, met de dingen die we hier hebben. Maar het is God die Jesse heeft weggenomen bij ons. Hij was nooit van ons! En het leventje van hem konden wij niet beheersen en behouden. Na een uur machteloos te voelen begon ik me rustiger te voelen en begon ik te beseffen dat Jesse niet meer hoeft te vechten, te lijden. Hij is in de hemel, waar hij hoort, in de armen van Jezus.
Dit zette mij echt even stil. Het leven is niet van ons. En deze baby’s, ze kunnen zomaar gaan. Ze hangen aan een dun draadje. Wij weten niet wat er allemaal gebeurt in die lichaampjes en wij weten niet wat hun toekomst inhoud als ze het wel halen.. Gelukkig hebben we ervoor kunnen zorgen dat Jesse de laatste dagen in de warmte heeft kunnen liggen en veel liefde en zorg heeft gehad.
Naja, zo heb ik dus echt gekke en drukke en bizarre dagen achter de rug. Veel tijd door gebracht in de ‘night duty room’. Ik heb een neusmaag sonde ingebracht bij 1 van de prematuur baby’tjes( AHH !! ) en ik leer veel van Els en Meri (vpk). Soms krijg ik veel verantwoordelijkheid, zoals in de nacht. Ik moet medicatie via infuus geven, infuus verwisselen en sondevoeding geven en alles in de gaten houden. Dat is leuk, maar ook stiekem wel spannend. Ik kan niet wachten tot ik een echt verpleegkundige ben en ervaring heb! Dan kom ik sowieso terug naar Afrika en kan ik ook echt verantwoordelijkheid nemen. Als ik naar Meri kijk ben ik echt jaloers. Als zij kijkt naar de kids, dan kijkt ze met een medisch blik en ziet ze gewoon dingen die ik over het hoofd zie.
Ik en Rachelle hebben onze safari gepland en we gaan vrijdag de dertiende. Vonden we gewoon goed.
En we hebben een HIV test met een andere baby gedaan en hij was gelukkig negatief! YEAH. Feestje waard dacht ik!
Naja, afgelopen tijd dus weer veel geleerd hier. Over leven en dood. Over infusen en neusmaagsonde. Over prematuurtjes en over baby’s. Ik geniet van het leven hier en bedacht me afgelopen week dat ik de kids echt in me hart heb gesloten. Ik hou van ze.
Wat ik ook heb bedacht is dat ik niet me hele leven in Afrika zou willen wonen. Maar ik kom sowieso terug. Als verpleegkundige.
Oh, ik mis stiekem Nederland. De warme douche, en bekende om mij heen. Ik heb gelukkig lol met mensen hier. Helaaaaas gaat mijn roommate volgende week weg en Verity ook..
Ondertussen is mijn moeder is zo lief geweest om een enorm pakket op te sturen met ontbijtkoek, muizengif en drop! De drop is al op. En het muizengif bijna, muahah.
Dat was het voor vanavond. Ik ga nu even wat doen voor mijn dienst. De avonddienst gaat bijna weg, dus ik denk dat het tijd is om actief te worden!

ps. ik heb 15 minuten gezocht op deze site hoe een blog te posten. aaarghhh,