joehoe
Door: Struik
Blijf op de hoogte en volg Esther
23 Mei 2012 | Oeganda, Soroti
eerst even wat praktische informatie ;)
Mijn adres: YWAM amecet – Esther Struik – P.O. Box 792 – Soroti, Uganda
Mijn ugandeese nummer: 256-792366624
Goed, een heleboel ervaringen rijker schrijf ik nu mijn 2e blog. Ik moest de eerste dagen onwijs wennen. En nog steeds.
Ik heb me echt alleen gevoeld en ik ben zo blij dat Rachelle soms gewoon lekker met me ging kletsen =) Echt super fijn! Het is zo’n andere cultuur en ik vind het moeilijk om contact te krijgen met de aunty’s. Ik merk dat ik nog niet helemaal mijzelf ben. Thuis heb ik vrienden om me heen die me kennen en familie die toch wel van me houd hoe raar ik ook doe. Maar hier, niemand kent je, je bent freaking wit en kan niet echt lekker met iedereen communiceren. Mijn 2e taal in Engels en die van hun ook. Het werkt gewoon niet echt zoals ik had gehoopt. De cultuurshock valt me dus best wel tegen. Ik dacht dat ik het wel makkelijk zou hebben haha. Nou ik dacht de 1e 2 dagen; aaah ik wil naar mijn moeder toeeeeeehoee.
Ik krijg steeds meer het idee dat ik hier wel wat kan betekenen. De eerste dagen weet je gewoon niet echt wat je moet doen, wat je kan doen en soms is het hier echt rustig. Maar ik besef wel dat het niet zomaar een kinderopvang is. Die kids zijn hier niet zomaar. Ze hebben allemaal hun eigen bizarre verhaal en dat doet me echt veel! Vanochtend zat ik gewoon 1,5 uur lang op de schommel met een lief baby’tje die tijdens het schommelen lekker sliep en dan denk je bij jezelf; ben ik hiervoor gekomen? Maar ja, onderandere wel! De kids moeten aandacht krijgen en weten dat ze geliefd zijn!! Ik heb al een heel plan van aanpak voor mijzelf gemaakt hoe ik ervoor kan zorgen dat ik de kids de beste zorg kan geven en dat betekend voor nu erachter komen wat hun verhaal is, hoe hun gezondheid is en waar ze in kunnen groeien en leren.
Het is gewoon zo bizar, die verhalen van die kids. Bijna alle baby’s hebben hun moeder verloren bij geboorte en bijna alle oudere kinderen hebben HIV en zijn verstoten door hun familie of waren er zo slecht aan toe dat ze daar niet konden blijven. Het is gewoon zo onwerkelijk. Moeders sterven hier langs de kant van de weg omdat ze niet optijd bij een kliniek zijn gekomen! Kinderen worden hier misbruikt omdat mensen denken dat ze van hun HIV afkomen als ze seks hebben met een maagd. Mijn God! Ik durf het eigenlijk niet eens te plaatsen op mijn blog. Het raakt me echt diep in mijn hart.
Ik ben heel blij dat wij hier zijn! Wij kunnen de kids wel gewoon aandacht geven die verdienen en met ze spelen en ze op ten duur terug brengen naar hun familie! I mean, dat doet er wel echt toe. Ik hoop de komende maanden veel te leren en te zien van deze cultuur en me mee te laten nemen the villages in en de kliniek in. Ik ben gewoon heeeel erg benieuwd naar hoe het hier medisch gezien gaat! Ik wil echt graag in een ziekenhuis kijken en in de kliniek hiernaast. We hebben een canadeese verpleegkundige die hier nog 1,5 week is, vet kort dus, maar ik teckel haar gewoon duizend keer omdat ik gewoon overal mee naar toe wil haha. Ik wil echt goed op de hoogte zijn van de conditie van de baby’s en kinderen zodat ik echt alert kan zijn op dingen die belangrijk zijn!
Ik zal even kort beschrijven hoe mijn dag eruit zag, dan weten jullie ook wat ik hier aan het uitvreten ben ;) Ik ging er om half 7 uit (half 6 NL’se tijd) en om 7u begonnen met werken. De oudere kinderen gaan om 7.20u naar school dus die kan je dan alleen even uitzwaaien. Je begint gewoon met kids voeden en daarna in bad doen =) hmm heerlijk. Al die lieve baby’tje is bad doen. Ik wordt hier zo hard verlieft, maar niet op de mannen hoor (die zijn echt niet zo mooi), maar op die lieve onschuldige baby’s. En eigenlijk kun je je de hele ochtend wel bezig houden met de baby’s. Er zijn dan ook nog peuters. Die schreeuwen natuurlijk om aandacht. Spelen in de zandbak, leren lopen, leren praten en medicijnen toedienen.
Tussen de middag is het rustig. Van 1 tot 3 slapen alle kids en kunnen wij lekker lunchen en daarna de was doen. We moeten alle luiers, dat zijn katoenen doeken, opvouwen =) Ik kan het nog lang niet zo snel als de rest hier, maar goed, ik kan het.
Om 3u haal je kids uit bed en is je shift klaar. Ik ben met Verity toen naar Soroti gegaan om een SIM-kaart te halen. Als ik nu sms kost het 200 Shu ofzo. Hahaha dat is echt geen reed, want 3000 shu = 1 euro. Dus please text me naar dat nummer, dat scheelt veeeel geld.
De markt hier is trouwens echt te gek. Echt zoals ik had gedacht. Maar dat was ik even vergeten, dus ik moest echt me inhouden om niet heel vies te kijken bij de vis die in stukken werd gehakt en de levende kippen die verkocht worden en de vliegjes op het vlees. Maar het is zo vet om daar te lopen, dan voel je je echt een nerd. We hebben de motorbike terug genomen. WOW, way much better dan openbaar vervoer in NL. Op de trein moet je wachten en de bus heeft vertraging, de airco’s zijn stuk. Maar hier staan de motorbikes klaar voor je en je zegt waar je heen wilt, je dingt een beetje af en je zit achterop bij een zwarte man. Met z’n 2e op 1 bike. LIKE. De wind door je haren, zonnetje op je kop en rijden maar.
Wel echt lui natuurlijk, want het is misschien 10 minuten lopen. Maar goed voor 50 cent met zn 2e kan je niet tobben!!
Ik ben ook echt blij dat Verity en Becca er zijn. Zij hebben DTS gedaan en zijn hier voor 3 maanden. Ik deel mijn kamer met Becca en ze is echt super gezellig en lief en grappig en relaxed. Echt, heel fijn, zorgt voor meer gevoel van thuis zijn met westerse mensen om je heen die ook humor hebben.
Dat is wel iets wat ik mis, humor haha. Maar Rachelle zegt net dat ze ook sarcastische humor heeft, dus dan gaat het wel goed komen!
Nou een hoop geblaat en misschien niet heel overzichtelijk, maar wat ik probeer te zeggen is dat ik me steeds meer usefull voel. Ik mis heel erg me lieve vrienden en familie, maar ik denk dat ik me snel meer thuis ga voelen!
Ik heb niet echt veel verhalen over de kids opgeschreven, maar als je naar benieuwd naar bent moet je echt Els haar blog lezen; oh kak, doet internet het? Ik probeer het even op te zoeken om de link hier te posten hahah. http://amecet-soroti.blogspot.com/
Nou schatjes, ik zie jullie over 3 maanden koekies!!
Doeiii
Ps dat internet hier is LANGZAAMMMMMMMM ik wacht echt een kwartier op de pagina waarbenjij.nu
Mijn adres: YWAM amecet – Esther Struik – P.O. Box 792 – Soroti, Uganda
Mijn ugandeese nummer: 256-792366624
Goed, een heleboel ervaringen rijker schrijf ik nu mijn 2e blog. Ik moest de eerste dagen onwijs wennen. En nog steeds.
Ik heb me echt alleen gevoeld en ik ben zo blij dat Rachelle soms gewoon lekker met me ging kletsen =) Echt super fijn! Het is zo’n andere cultuur en ik vind het moeilijk om contact te krijgen met de aunty’s. Ik merk dat ik nog niet helemaal mijzelf ben. Thuis heb ik vrienden om me heen die me kennen en familie die toch wel van me houd hoe raar ik ook doe. Maar hier, niemand kent je, je bent freaking wit en kan niet echt lekker met iedereen communiceren. Mijn 2e taal in Engels en die van hun ook. Het werkt gewoon niet echt zoals ik had gehoopt. De cultuurshock valt me dus best wel tegen. Ik dacht dat ik het wel makkelijk zou hebben haha. Nou ik dacht de 1e 2 dagen; aaah ik wil naar mijn moeder toeeeeeehoee.
Ik krijg steeds meer het idee dat ik hier wel wat kan betekenen. De eerste dagen weet je gewoon niet echt wat je moet doen, wat je kan doen en soms is het hier echt rustig. Maar ik besef wel dat het niet zomaar een kinderopvang is. Die kids zijn hier niet zomaar. Ze hebben allemaal hun eigen bizarre verhaal en dat doet me echt veel! Vanochtend zat ik gewoon 1,5 uur lang op de schommel met een lief baby’tje die tijdens het schommelen lekker sliep en dan denk je bij jezelf; ben ik hiervoor gekomen? Maar ja, onderandere wel! De kids moeten aandacht krijgen en weten dat ze geliefd zijn!! Ik heb al een heel plan van aanpak voor mijzelf gemaakt hoe ik ervoor kan zorgen dat ik de kids de beste zorg kan geven en dat betekend voor nu erachter komen wat hun verhaal is, hoe hun gezondheid is en waar ze in kunnen groeien en leren.
Het is gewoon zo bizar, die verhalen van die kids. Bijna alle baby’s hebben hun moeder verloren bij geboorte en bijna alle oudere kinderen hebben HIV en zijn verstoten door hun familie of waren er zo slecht aan toe dat ze daar niet konden blijven. Het is gewoon zo onwerkelijk. Moeders sterven hier langs de kant van de weg omdat ze niet optijd bij een kliniek zijn gekomen! Kinderen worden hier misbruikt omdat mensen denken dat ze van hun HIV afkomen als ze seks hebben met een maagd. Mijn God! Ik durf het eigenlijk niet eens te plaatsen op mijn blog. Het raakt me echt diep in mijn hart.
Ik ben heel blij dat wij hier zijn! Wij kunnen de kids wel gewoon aandacht geven die verdienen en met ze spelen en ze op ten duur terug brengen naar hun familie! I mean, dat doet er wel echt toe. Ik hoop de komende maanden veel te leren en te zien van deze cultuur en me mee te laten nemen the villages in en de kliniek in. Ik ben gewoon heeeel erg benieuwd naar hoe het hier medisch gezien gaat! Ik wil echt graag in een ziekenhuis kijken en in de kliniek hiernaast. We hebben een canadeese verpleegkundige die hier nog 1,5 week is, vet kort dus, maar ik teckel haar gewoon duizend keer omdat ik gewoon overal mee naar toe wil haha. Ik wil echt goed op de hoogte zijn van de conditie van de baby’s en kinderen zodat ik echt alert kan zijn op dingen die belangrijk zijn!
Ik zal even kort beschrijven hoe mijn dag eruit zag, dan weten jullie ook wat ik hier aan het uitvreten ben ;) Ik ging er om half 7 uit (half 6 NL’se tijd) en om 7u begonnen met werken. De oudere kinderen gaan om 7.20u naar school dus die kan je dan alleen even uitzwaaien. Je begint gewoon met kids voeden en daarna in bad doen =) hmm heerlijk. Al die lieve baby’tje is bad doen. Ik wordt hier zo hard verlieft, maar niet op de mannen hoor (die zijn echt niet zo mooi), maar op die lieve onschuldige baby’s. En eigenlijk kun je je de hele ochtend wel bezig houden met de baby’s. Er zijn dan ook nog peuters. Die schreeuwen natuurlijk om aandacht. Spelen in de zandbak, leren lopen, leren praten en medicijnen toedienen.
Tussen de middag is het rustig. Van 1 tot 3 slapen alle kids en kunnen wij lekker lunchen en daarna de was doen. We moeten alle luiers, dat zijn katoenen doeken, opvouwen =) Ik kan het nog lang niet zo snel als de rest hier, maar goed, ik kan het.
Om 3u haal je kids uit bed en is je shift klaar. Ik ben met Verity toen naar Soroti gegaan om een SIM-kaart te halen. Als ik nu sms kost het 200 Shu ofzo. Hahaha dat is echt geen reed, want 3000 shu = 1 euro. Dus please text me naar dat nummer, dat scheelt veeeel geld.
De markt hier is trouwens echt te gek. Echt zoals ik had gedacht. Maar dat was ik even vergeten, dus ik moest echt me inhouden om niet heel vies te kijken bij de vis die in stukken werd gehakt en de levende kippen die verkocht worden en de vliegjes op het vlees. Maar het is zo vet om daar te lopen, dan voel je je echt een nerd. We hebben de motorbike terug genomen. WOW, way much better dan openbaar vervoer in NL. Op de trein moet je wachten en de bus heeft vertraging, de airco’s zijn stuk. Maar hier staan de motorbikes klaar voor je en je zegt waar je heen wilt, je dingt een beetje af en je zit achterop bij een zwarte man. Met z’n 2e op 1 bike. LIKE. De wind door je haren, zonnetje op je kop en rijden maar.
Wel echt lui natuurlijk, want het is misschien 10 minuten lopen. Maar goed voor 50 cent met zn 2e kan je niet tobben!!
Ik ben ook echt blij dat Verity en Becca er zijn. Zij hebben DTS gedaan en zijn hier voor 3 maanden. Ik deel mijn kamer met Becca en ze is echt super gezellig en lief en grappig en relaxed. Echt, heel fijn, zorgt voor meer gevoel van thuis zijn met westerse mensen om je heen die ook humor hebben.
Dat is wel iets wat ik mis, humor haha. Maar Rachelle zegt net dat ze ook sarcastische humor heeft, dus dan gaat het wel goed komen!
Nou een hoop geblaat en misschien niet heel overzichtelijk, maar wat ik probeer te zeggen is dat ik me steeds meer usefull voel. Ik mis heel erg me lieve vrienden en familie, maar ik denk dat ik me snel meer thuis ga voelen!
Ik heb niet echt veel verhalen over de kids opgeschreven, maar als je naar benieuwd naar bent moet je echt Els haar blog lezen; oh kak, doet internet het? Ik probeer het even op te zoeken om de link hier te posten hahah. http://amecet-soroti.blogspot.com/
Nou schatjes, ik zie jullie over 3 maanden koekies!!
Doeiii
Ps dat internet hier is LANGZAAMMMMMMMM ik wacht echt een kwartier op de pagina waarbenjij.nu
-
23 Mei 2012 - 09:50
Myrna:
Pfoee heftig die verhalen van die kinderen. Ik ga je proberen te smsen:)! X -
23 Mei 2012 - 11:16
Niels&jojo:
Hee lief zusj! Ik geloof het hoor dat je erg moet wennen, je zult nog van veel dingen versteld komen te staan! Wat vindt je van het klimaat daar? Plakkerig he!! Drink maar veel water! We zijn trots op je dat je dit allemaal doet, dat er mensen zoals jij zijn die die arme kinderen nog wat hoop , geluk en liefde kunnen geven!« amen haha xxxx
-
23 Mei 2012 - 13:07
Manon:
Hi hi nou je bent al aardig ver-engelst :) met je Like, en je way much better enzo. Dat komt dus wel goed, went vanzelf!
Wel heftig dat ze ook echt misbruikt worden die kindjes vanwege zo'n rare reden ook!!! Vreselijk, nou zorg maar goed voor ze!
Je konijn is net gecastreerd, hij wordt net wakker h hi !
doei he -
23 Mei 2012 - 14:04
Mamma Lies:
O, Essie, je bent echt jezelf in dit verslag, geweldig!!! Ik hou van je en blijf lekker schommelen en knuffelen met die kids dat is zooooooooooooooooooooo belangrijk voor ze!!!!!Eigenlijk het allerbelangrijkste wat je ze kunt geven: LIEFDE!!! Zet 'em op! Morgen skypen bij opa en oma?
Kus, ma -
23 Mei 2012 - 14:55
Heleen:
Hoi Esther. Wat een verhaal!! Heb het net aan Arco voorgelezen, en nu een droge keel :-) Het is zo begrijpelijk dat je even niet weet waar je aan begonnen bent! Je bent van de éne in de andere wereld terechtgekomen. Maar ik merk wel dat je langzaamaan een beeld krijgt van je rol daar. Ik denk dat het zo waar is wat je zegt. Het belangrijkste wat je kinderen kunt geven is liefde en aandacht. En wat geweldig dat ze het dan van mensen zoals jij kunnen krijgen, als ze geen familie hebben die er voor hen is. Wat zijn wij dan verwend hè, met al onze familie. Dat moet je wel extra voelen als je nu zo'n eind bij hen vandaan zit! We wensen je heel veel sterkte en moed toe. hartelijke groeten ook van Arco -
23 Mei 2012 - 16:49
Niet Je Echte Moeder:
Hooooi Es,
Wat fijn dat je internet hebt joh!!! En wat een goed verhaal weer :) Die arme kiendjes zijn vast blij met zo'n heerlijke witte vriendin die ze de hele dag kan knuffelen en liefde geven. Heel veel plezier weer van de week.. en ik wacht weer op je volgende berichtje :)
XX M. -
23 Mei 2012 - 16:59
Marielle:
Haha je schrijft precies zoals ik je het al helemaal zou horen vertellen! Blijven schrijven want het is heel leuk en mooi om te lezen!!!
Ik ben het met je mams eens, liefde doet een hoop goeds! En een plan van aanpak is ook niet verkeerd, haha. Lekkerding.
Een hele dikke kus vanuit het zonnige (jaja, 25 graden.. Alhoewel jij er ver over heen zal gaan met de temperatuur bij jullie) Nederland!
Loveyou! -
23 Mei 2012 - 17:16
Pa , De Echte:
Hoi Es ,
je weet het aardig te "vertalen " Dat het wennen is en zoeken naar je plekje , snap ik maar dat gaat je vast lukken. Wat jezelf al zegt : echte aandacht en liefde is heeeeeeeeel belangrijk. Fijn dat je o.a via skyp toch lekker kunt contacten. Groeten nog van veel mensen uit de kerk. dikke kus Pa -
24 Mei 2012 - 04:35
Bernard :
Hoi Eshter,
Natuurlijk lezen Joke en ik jou/jullie verhalem met meer dan gemiddelde belangstelling. Het is altijd weer spannend om te zien hoe jullie daar de eerste weken door komen. Gevoelens van....het is zo anders, zo verwarrend, zo oneerlijk, het vertrouwde zo ver weg dat je, je inderdaad hardop af vraagt wat die ik hier in Hemelsnaam en heeft mijn aanwezigheid wel zin? Maar realiseer je dat jou/julie aanwezigheid wel degelijk zin heeft en van waarde is. Gemakkelijkste ingang is obsereven, jezelf geven en een dienende houdig en geen bedienende houdiing, je tempo aanpassen en af en toe letterlijk het erf af en even naar town, Landmark/Soroti hotel met een boek! We biden voor jullie en we volgen je. Zegen op je werk. Joke en Bernard -
26 Mei 2012 - 14:42
Martin&Maria:
Hou vol!! Het is heel normaal dat je het zo moeilijk vindt de eerste tijd. We vinden het geweldig dat je het doet. -
27 Mei 2012 - 20:33
Wim En Marja Roos:
Hoi Esther, leuk om je te kunnen volgen al is het heftig, geef ze allemaal maar n beetje extra aandacht...en voor jou Gods zegen in dit werk
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
