Week 1 in Kenia

Maaike en Ik (sorry Es moest het veranderen ;)) zijn onze eerste dag lekker op z’n Afrikaans gestart, want we waren even vergeten onze klok goed te zetten. Dus om 9:07 kwam ik m’n bed uit rollen terwijl onze ‘driver’ al voor de deur stond. Oopsie. Gelukkig was hij niet in een hurry.
Toen naar het ziekenhuis…En een ziekenhuis mag je het wel noemen. Het is opgestart in 2006 door een lokale arts. En het ziet er echt prima uit! Ik had me voorbereid op het aller ergste. Wat ik in Soroti heb kunnen zien van een ziekenhuis was niet echt bepaald fijn. Nu moet ik zeggen, het is hier ook niet het VUMC, en ook niet het Van Weel ziekenhuis Dirksland. Maar ze hebben redelijk veel voorzieningen. Een kleine en een grote operatiezaal, delivery room, couveuses, medicatie en materiaal. Ik was echt wel onder de indruk van het materiaal wat er aanwezig was.
Mozes, de hoofdverpleegkundige heeft ons een mooie rondleiding door het ziekenhuis gegeven. Echt super vet! Hij vertelde hoe belangrijk steriliteit voor hun was. Haha, ik moest echt zo hard lachen. Alle vuilnis stond op de gang en we zagen de katheters over de rand hangen. Materiaal wordt gewoon 3x gewassen; Één keer in water met een spulletje, één keer in water met zeep en de laatste keer in schoon water. De ‘sluis’ voor de delivery room is eigenlijk geen sluis, maar gewoon een klein kantoortje. Naja, het werkt. En er wordt wel echt op gelet dat je hygiënisch handelt, dus wat mij betreft: awesome bezig. Tot dat we de thee te drinken kregen. Wat een zoete meuk zeg!! “Willen jullie thee?” wij: “Ja lekker”. “Met melk en suiker?”, wij: “Nee dank u”. Krijgen we een kan vol suiker en melk met een beetje thee erin. UGGG. Adten dus.
Ag ja, al snel kwamen we Mozes moeder tegen in het ziekenhuis en we kregen een dikke knuffel. Heerlijk. De mensen zijn gastvrij hier. En lief. Zo lief dat ze met je willen trouwen.
Een vriend van Mozes, waar we 45 minuten mee zaten opgesloten in een kantoortje wilde namelijk wel graag trouwen met een blanke vrouw. Ik was zo oneerlijk om te zeggen dat ik getrouwd was, ik heb uiteindelijk maar gezegd dat het niet waar was.. Maar Maaike kreeg dat niet over haar hart en ze werd het doel van onze lieve vriend. Ik heb me rot gelachen. Het was leuk om met deze man ook over de cultuur te hebben (wat overigens ECHT GEEN probleem zou zijn als je wil trouwen, gewoon alles vergeten van jouw cultuur) en hoe het hier gaat als je een meisje leuk vind.
We kregen even een korte rondleiding langs alle banken van Kitengela, die geen geld aan ons kwijt willen. Aan mij sowieso niet, want ik heb niet eens m’n pinpas geactiveerd.. haha hopen dat internet het goed genoeg doet om hm op actief te zetten voor in Kenia ;) Het dorpje is echt prima. Veel bezigheden, veel mensen over en weer. Nul blanke mensen, echt nul. Er schijnt één blanke vrouw te wonen in dit dorpje, dus die gaan we nog wel een keer zien;)
Thuis gekomen moest ik toch echt wel een keer naar de wc, die niet doorspoelde. Fijn. Maar bakken met water gaan er goed doorheen, dus dat is ook weer opgelost (doorgespoeld). We hebben een mooi dakterras en een balkon. Nairobi National Park is onze achtertuin, dus het is ECHT SUPER MOOI. Ruud, die zonsondergang gaan we samen nog een x bekijken =) I love it. Het is nu ff wachten tot we eten kunnen maken, want we hebben geen gas. Die komt ‘zo’ iemand brengen. Geduld is een schone zaak. Ondertussen genieten we van mannen die overal tegen aan plassen en koeien die door de achtertuin heen gedreven worden om nog even te kunnen grazen voor het donker wordt. We hebben uiteindelijk maar water opgewarmd in de magnetron en noedels gegeten. Hmm lekkah.
We gaan door met de volgende dag: vrijdag.
07.00u meeting met de gehele staf over een viertal patiënten die in het ziekenhuis overleden waren. Ze hebben hier echt een pauper manier van rapporteren, want op ten duur werd er gevraagd naar de vitale functies van de patiënt, maar die waren niet echt duidelijk terug te vinden. Dat is interessant dus, veel vooruitgang te boeken. Na deze bespreking, die ik en Maaike eigenlijk nauwelijks konden volgen, vanwege het raar uitspreken van het Engels, kwam ik terecht op de ‘SEH’. Best wel vet! Eigenlijk is de SEH de intake van het ziekenhuis. Wanneer patiënten zijn ingeschreven komen ze binnen in het kantoortje van de verpleegkundige waar zij/hij de temperatuur meet, het gewicht (met kleding, doeken, schoenen alles), RR en pols meet. Er wordt niet verder gevraagd: het verhaal doe je maar bij de arts. Dan bepaald de arts de diagnose en wat er moet gebeuren. Ze komen dus soms terug met de behandeling op een papiertje. Meestal wordt er een antibiotica in gejast via een infuusje wat ze 3x mis prikken en daarna met dezelfde naald nog eens proberen. Ach ja. TIA.. this is Africa. Wij hebben strikte regels, over medicatie geven bijvoorbeeld. Hier wordt er gegooid met medicatie en wordt er niet afgetekend of dubbel gecheckt. Ik verwachtte dit wel, maar toch altijd weer bijzonder om te zien hoe makkelijk er wordt omgegaan. Ook met het verbinden van een borstamputatie wond. De verpleegkundige vertelde me hoe steriel je te werk moet gaan enz. enz. Vervolgens pakt hij steriele watten, waarmee hij vervolgens de hele kamer mee rond zwaait en zijn pincet op de schoot van de vrouw neer legt waarmee hij vervolgens de watten weer mee pakt. Oh ja, oops, er valt iets op de grond. Oh ik heb net schone handschoenen, maar geeft niet pak het wel ff op en gooi het in de prullenbak; duw die nog ff aan en ga lekker verder.
De kennis van de verpleegkundige is breed. Ze weten veel te vertellen over behandelingen, over het verloop van de zwangerschap en waar je op moet letten en over van alles en nog wat. Ik denk dat ze echt wel een goede opleiding krijgen. Maar de voorzieningen zijn toch wel echt pauper. Toen er een klein meisje (Esther, 1,5 jaar) binnen kwam met pneumoniae en dikke sepsis moesten we toch echt lang zoeken voordat we zuurstof binnen bereik hadden en eer er een antibiotica inzat waren we ook wel ff verder. Ach ja, het is mooi om te zien hoe ze zich hier redden.
En wat ook lache is, iedereen is Christen. Ik heb nog niet helemaal door hoe ze het hier beleven en of ze een ‘levende relatie’ met God hebben. Wel weet ik dat één van de mannen nog niet ‘weder geboren’ is omdat hij teveel verleidingen ervaart in het leven en daarom niet is ‘weder geboren’, hoewel hij dat wel wil. Interessant voor een volgend gesprek =)
Ik zit nu zonder stroom, en het internet is echt heel erg brak in het ziekenhuis, dus zo nu en dan kan ik wel what appen, maar mailen wordt al lastig, laat staan skype. Ik ben allang blij als ik dit verhaal aan jullie kan mailen / posten. En als we onze 320 uur willen volmaken, dan moeten we doorgaan met werkdagen van 11 uur maken, dan hebben we een maand lang vrij. Oh oh, vergeten dat ik water had opgezet voor thee. Bijna onze pan in de fik. Oopsie. Het is tijd om te slapen. Te vermoeiend dat gekke engels proberen te volgen. Stelletje teckels; zijn ze fan van Arjen Robben, maar ze noemen hem ‘Eján Hofbsen’ ofzo. Raar hoor, dat ik ze niet altijd begrijp hihi. Dan als jullie er nog zin in hebben gaan we door met dag 3: Delivery’s. Kun je niet tegen een bloederig en vies verhaal? Kun je wel door lezen. Ik spaar jullie de details. Nee grapje. Natuurlijk niet. Hier komt ie:
Vanochtend kwamen we weer netjes om 7.00u aan in het ziekenhuis, maar er was echt nog niemand te bekennen dus hebben we tot 8.00u niet zo veel gedaan. Toen de overdracht; lekker op papieren a4tje kladden met wat namen en wat diagnosen. Ik werd halverwege meegenomen, want ik mocht naar maternity ward. Daar waren 7 zwangere vrouwen die al kreunend en steunend door de gang en de zaal liepen. Wat een gezicht. Er waren ook al twee vrouwen afgelopen nacht bevallen en één met een keizersnede. Haar bed zat nog lekker onder het bloed en de baby lag in een andere kamer onder een warmte lamp te zweten. Echt zulke mooie kindjes, ongelooflijk. Ik mocht er eindelijk ook eentje vast houden, dat was echt zo schattig. Zo klein en mooi. Gedurende de dag werden er door de verpleegkundige vaginale touches gedaan om te kijken hoever de moeders waren met ontsluiting. De ene moeder was al ver, maar voelde nog niks. De ander was nog helemaal niet ver en had de ergst weeën ever. Één van de vrouwen was nog maar 34 weken zwanger, maar had al ontsluiting. Dus werd er medicatie gegeven om de longetjes van het baby’tje voor te bereiden op de geboorte. Guess who put the canula in? :D ikke! Jeej, eerste infuus in een donker iemand gelukt! Bam.
Daarna begon het hoor. Een van de bevallende vrouwen ging ontzettend snel met haar ontsluiting. Ze begon te zweten en te kreunen en te steunen. Toen liep ze met ons naar de ‘bevalling en onderzoek kamer’. Daar was op dat moment de gynaecoloog aanwezig die zich duidelijk zorgen maakte over deze vrouw. Ik snapte er geen reet van want ten eerste heb ik nooit iets geleerd over bevallen en ten tweede spraken ze Swahili met elkaar. Wat ik er tussen door van begreep is dat de gyn dacht dat het kindje verkeerd lag en dat er al tekenen waren dat het kindje in nood was. De verpleegkundige dacht hier duidelijk anders over en terwijl ik de hand van de bevallende vrouw maar vast hield stonden zij twee ruzie te maken over wie er gelijk had. Ondertussen verplaatste ze zich naar de gang, waar er nog een zuster bij geroepen werd om te vertalen tussen de gyn en de verpleegkundige, die blijkbaar van een andere stam waren en elkaar niet helemaal begrepen. De vrouw die aan het bevallen was belde haar man omdat ze te horen kreeg van de gyn dat ze waarschijnlijk voor een keizersnede moest. Na een aantal minuten kwam haar man de kamer binnen en begon tegen mij te roepen: ‘Jaaa en ik wist dit helemaal niet, waarom moet ze opeens voor een operatie terwijl dat niet naar mij wordt gecommuniceerd?!’ dus ik: ‘Ehhh.. ik denk dat u naar de verpleegkundige moet gaan of naar de gynaecoloog. ‘Ja en waarom moet ze voor de operatie, dat beslis je toch niet zomaar wat is de reden?’. Ik: ‘Ehh, ik weet het niet, ze spraken Swahili en dat kan ik niet verstaan, u moet niet bij mij zijn’. Ondertussen was de vrouw in hevige weeën, maar ze mocht niet persen, omdat het kindje verkeerd lag. Oh my. Ik dacht echt ‘SHIT MAN WAT MOET IK NU WEER DOEN?’. Ik ben lekker bij die vrouw gebleven: “Oke, don’t push, just breath, don’t push, you’re doing good, keep on breathing”. Haha zie je mij al staan? Wat een grap!
De verpleegkundige kwam terug en hij had blijkbaar de discussie gewonnen, wat we gingen de bevalling gewoon hier in de kamer doen en er was geen sprake meer van een operatie. De vrouw mocht eindelijk persen. Maar oh my. Het duurde volgens de vpk te lang en er was te weinig ruimte. Dus laten we de schaar erin zetten!! Wat verschrikkelijk. En die vrouw maar krijsen jongeh. Nee die baby moet eruit hoor jongens. Laten we nog een beetje duwen op de buik van de moeder. Echt super hard. En toen weer persen.. Toen het kindje was geboren (wil je meer details, vraag me later) werd hij op de buik van de moeder neergelegd. Gelukkig begon het te huilen, anders had ik hm echt gestresst. Het baby’tje werd na het doorknippen van de navelstreng weg genomen, schoongemaakt en in doeken gewikkeld en aan de vader overhandigd die op de gang stond te wachten. Maar goed ook want als ie had gezien hoe ze met z’n vrouw waren omgegaan waren dan was hij denk ik flauw gevallen. De vrouw had intussen best wel veel bloed verloren wat ondertussen op de vloer lag en naar de zijkanten stroomde. Het was echt een bende. Toen moest de placenta eruit. Die werd eruit getrokken en er werd nog even op de buik geduwd. De placenta ziet er echt smerig uit en die werd in een bak gedumpt waar nog 2 placenta’s in lagen van de nacht ervoor. UG! Maar er moest nog gehecht worden. Dat mag de verpleegkundige hier ook lekker zelf. Holladieje. Daar werd ik echt misselijk van, dus wees gewaarschuwd.
De vpk had ingeknipt dus dat moest gehecht worden. Ik kon niet echt meer zien wat nou geknipt was en wat nou open hoorde te zijn, maar dat kan ook aan mij liggen. Maar eerst kwam de verdoving. Die gast prikte de vrouw van onderen echt lek; ze had zo veel pijn echt zo zielig. “He relax, anders gaat het straks nog meer pijn doen, dat zou dom van je zijn”, wordt er tegen de vrouw verteld. Ze heeft net een kind op de wereld gezet en is ingeknipt zonder verdoving, en dan wordt er gedaan alsof ze zich aanstelt. Arme vrouw!! Echt sick. Dat hechten hier is niet met een mooie techniek (vraag me voor meer details) Toen ze klaar waren mocht ze meteen weg; maar ze was duizelig. Gek he? Veel bloed verloren. Ho maar, we hoeven geen bloeddruk te weten, we gooien er gewoon een halve liter Na Cl in en dan mag ze naar de volgende afdeling. Duimen dat ze overeind blijft en dat het bloeden van binnen ook gestopt is. Echt mensen, ik ben geschokt en ik wil nooit nooit nooit van mijn leven hier bevallen. Wat een verschrikking.
Nadat dit achter de rug was, was het tijd om naar huis te gaan. We hebben high fives gegeven aan allerlei lieve kindjes die ‘Hello, how are you mzungu’ roepen. Echt super leuk om hier over straat te lopen. Van de mannen wordt je hier gek, want ze hebben allemaal interesse in je. No matter what, zij gaan met je trouwen en mee naar Nederland. Want dat is het goede leven en wij zij zo mooi, leuk, trouw en lief. Ik wordt er ziek van. Dus ik heb wel echt een goede techniek bedacht; nooit erop ingaan en heel hard over iets anders door vragen.
Goed, nu zit ik op mijn balkon na te genieten. De warme douche die is weer gefixed. Ik had net heel dapper onder een koude douche gestaan, omdat we dachten dat het niet werkte ofzo. Kwam ik erna achter dat je met een knopje het warme water kan activeren. Als je me kent dan weet je hoe erg ik het vind om koud te douchen. Dus ik was echt kwaad dat ik erna pas achter kwam hahah.
Zondag: Ik had een afspraak met de hoofdverpleegkundige.. ik zou om 8u met hem naar de kerk gaan. Ik stond natuurlijk in al mijn goedheid om 7.55u klaar om te vertrekken, want ik had wel zin in een lekkere afrikaanse swing kerk! Maar onze lieve Moses kwam niet. Na een half uur ben ik weer in mn bed gaan liggen; hij zou wel bellen als hij kwam. Om 9.30u besloten ik en Maaike het dorpje in te lopen en Moses te laten voor wat het was. We liepen het stadje een beetje door; niet de beste wijken, maar wel overal mensen met winkeltjes, kindertjes die naar je zwaaien en vragen hoe het met je gaat. Echt super leuk! En overal kerken. Dus als ik nog een keertje naar de kerk wil; er zijn er genoeg. Ik hoorde van iemand hier dat kerken subsidie krijgen en dat sommige ook daarom een kerk opzetten, en dat het niet echt meer om de godsdienst gaat. Helaasch. Volgende week beter. Er zit er ook één naast ons appartement; een paar golf plaatjes tegen elkaar en het is een gebouw. Er komt de hele dag ontzettende harde, chille muziek vandaan. Echt hilarisch.
Nadat we het een beetje verkend hadden zijn we met een ven (klein busje) naar Nairobi gegaan om daar geld te pinnen en een sim-kaart te regelen. Om 10.30u belde Moses; sorry dat ik een beetje te laat ben (2,5u;) maar ik kom er nu aan -> hoeft al niet meer! Majani (iemand van het ziekenhuis) heeft ons in Nairobi opgewacht. Hij gaf ons even een korte rondleiding door Nairobi heen. Echt geen mooie stad. Maar wel lache om er doorheen te lopen. Ik heb vandaag 2 mzungu’s gezien en 4 chinezen, dat was echt bijzonder, hihi. We hebben de universiteit gezien, het parlements gebouw, en de plek waar ooit de amerikaanse ambassade zat; nu niet meer, die was namelijk gebombardeerd.
Er waren veel voetbal fans in de stad; ze gingen al dansend en springend door de straten en blokkeerde rotondes en maakte er een gezellige chaos van. Eer wij weer de stad uit waren, waren we ook weer een half uur verder. Wel even mooi de omgeving kunnen zien bij daglicht, en onze eerste dag vrij. Even chillen en de cultuur opsnuiven. We hebben ook maar een voetbal gekocht, kunnen we straks voetballen met die kiddo’s hier. En ook een broodrooster. Het brood is hier echt niet door je keel te krijgen haha.
Maar dit mailtje/deze blog is echt al veel te lang. Ik ben er nog niet achter waar ik woon trouwens. Ik heb ook geen post adres, want dan moet je een ding huren bij het post-office. Die heb ik ook nog niet gevonden. Dus ik ga van de week even vragen of ik post kan ontvangen op het adres van het ziekenhuis. Maar ik heb nu wel een nummer: 0729701101.