Hartverknettering en kerst‏

Ondertussen ben ik bezig in mijn zevende week in Kenia. Ik heb de afgelopen dagen weer ontzettend veel meegemaakt en dat zal zich nog wel even doorzetten. Ik heb natuurlijk weer een aantal goede verhalen voor jullie…. ;)
Ik zal even beginnen met een ‘ik kreeg bijna een hartverknettering-verhaal’. Ik weet niet of ik jullie al had verteld dat er echt een hele zieke vrouw in het ziekenhuis was gebracht. Een vrouw van 40 jaar die HIV heeft. Ze is in haar laatste stadium en ze kan niet meer eten, drinken, praten. Volgens mij heeft ze nooit haar medicijnen genomen en nu is ze er echt heel erg aan toe. In de morgen kregen we de overdracht van de nachtdienst. Die zei dat de vrouw moeite had met ademhalen en dat ze daarom aan het zuurstof was gegaan. Daarbij zei ze dat de bloeddruk niet te meten was met het automatische ding. Dus waarschijnlijk was hij heel laag. En de verpleegkundige had daarop een zak met NaCl aangehangen. Dat was rond 4u ’s nachts en het was nu 8u ’s ochtends. Ik was benieuwd welk beleid de arts had afgesproken, dus daar vroeg ik naar. Maar er was nog geen arts langs geweest. WAT??? De bloeddruk is zo laag dat hij niet te meten is, ze heeft moeite met ademhaling en je hoort alleen maar geroggel en dan haal je er geen arts bij en bedenk je zelf wat je moet doen? Echt bizar. Ik ben meteen erheen gelopen om te kijken of ik de bloeddruk kon meten met een manuele meter. Maar hij was echt niet horen. De pols was zwak en snel. De ademhaling was niet om aan te horen. Ik ging terug naar de verpleegkundige en zei dat er echt een arts bij moest komen want het ging echt niet goed. Naja, uiteindelijk zijn we haar eerst gaan wassen en tijdens het wassen kreeg ze convulsies. Toen dacht de verpleegkundige; “Nu is het tijd voor een arts”. EINDELIJK!!!! Ze is naar beneden gerend (gelopen denk ik eigenlijk). Ondertussen stond ik daar bij die vrouw. De convulsies werden erger en het leekt erop alsof ze stikte. Ze hapte naar adem en ik dacht echt : “NOOOOO nu even niet doodgaan!!!”.. ik wist echt niet wat ik moest doen wanneer ik geen pols meer voelde. Moest ik haar reanimeren? Zo’n zieke vrouw? Moeten we haar niet laten gaan? Ik snel de pols aan de pols voelen.. .maar die kon ik niet vinden… HART VERKNETTERING …. Gelukkig in de nek voelde ik de pols en de ademhaling ging weer verder. Shit man, adrealine door mn lichaam. En toen de convulsies voorbij waren kwam de arts binnen. NaCl ging er in en dat was de behandeling ook eigenlijk. De bloeddruk kwam langzaam maar zeker omhoog en de convulsies verdwenen in de loop van de dag. Geen bloedonderzoek of wat dan ook, maar gewoon verder gaan met sondevoeding en infuusvloeistoffen. Het is echt een triest geval.. De vrouw kon nog niet starten met ARV’s ( medicijnen tegen HIV), want de ziekenhuizen die de CD4+ counts doen (een test om te kijken hoe erg de HIV is) waren aan het staken. Dus terwijl er mensen dood liggen te gaan en écht moeten starten met medicijnen word er gestaakt en is het niet mogelijk om de noodzakelijke therapie te starten. Echt ongelofelijk. Het probleem in dit land gaat verder dan alleen de gezondheidszorg. Er is geen geld, er is geen goede regering, er is geen goede zorg, de mensen zijn werkloos, er is geen infrastructuur, er is geen kennis. Ik besef me soms weer even zo goed dat dit land, ook al is het aardig goed in vergelijking met andere Afrikaanse landen, echt zo arm, zo onontwikkeld is.
Er valt hier echt nog veel te bereiken.
Dan heb ik hier natuurlijk ook kerst gevierd. Nou, ik heb de meest bijzondere kerst ooit gehad. Maaike en ik zijn drie dagen naar Maasai Mara geweest. Dat is het MOOISTE park in de hele wereld. Het is echt super groot en super mooi. De diversiteit in diersoorten in immens en je wilt echt niet weten wat ik allemaal gezien heb. Ik kan over deze safari ook echt weer een boek schrijven. Ik heb echt de meest vette dingen gezien. Ik denk dat ik 20 leeuwen heb gezien, cheeta’s, luipaarden, alles.
In een busje vanuit Nairobi begon het avondtuur…In het busje zat een famlie: Oma, haar dochter en twee zonen en twee kleinkinderen. Wat een lol. En op de achterbank zat een schots meisje wat vanaf September bezig was met een wereldreis De reis was niet eens zo heel lang, 7 uurtjes. Maar de laatste 3 uren waren echt verschrikkelijk. We hadden geen asfaltweg meer. Dus hobbel de bobbel. Al het stof van je voorganger kwam in het busje terecht dus als je astma hebt is dit zwaar af te raden. Het park zelf: Echt adembenemend. Aan bergen lijkt geen einde te komen en aan het park komt volgens mij echt geen einde. We hebben deze eerste avond meteen al leeuwen gezien en een luipaard. Het luipaard zat in een boom verstopt. Er zijn echt mensen die ontzettend goed opletten, want als ik er langs had gelopen had ik hem waarschijnlijk gemist. Maar goed het luipaard zat daar lekker te chillen in de boom. Toen kwam er een auto vast te zitten vlakbij die boom. De mannen die daarin zaten moest dus uitstappen om te helpen duwen om de auto eruit te krijgen. Onze driver is echt iemand die iedereen helpt, dus die ging er ook uit. Je zag die blanke toeristen echt gespannen kijken van de boom naar de auto en van de auto weer naar de boom. Toen wij het tafereel zaten te bekijken betrokken de gezicht opeens van de mannen. Ze werden bleek en de ogen stonden angstig; het luipaard was overeind gekomen door de commotie onder de boom en begon uit de boom te springen. Ik heb nog nooit mensen zo snel een auto in zien gaan. Volgens mij scheten ze 7 kleuren stront. Het luipaard was allang weggerend en onze driver stond nog buiten de auto te kijken; ‘wat is het probleem, kom die auto uit man, dat beest is allang weg’. Na een aantal minuten durfde de mannen de auto weer uit en toen hadden ze weer praatjes en durfde ze te helpen. Het was echt een film, echt geweldig. Ik denk dat ik precies het zelfde had gereageerd als die mannen, maar het was echt mooi om drie van die stoere mannen zo snel en bang in een auto te zien kruipen. Hihi.
Tweede kerstdag avond waren we weer thuis en hebben Maaike en ik een pauper maaltijd gegeten; kipworstjes, broccoli en boontjes gewokt in sojasaus en zoete aardappeltjes gebakken. Het was prima, maar ik vond het echt zo balen dat ik niet even m’n zieke moeder een knuffel kon geven en niet bij Ruud thuis was die met vet veel (leuke?) mensen aant eten was… naja, ik had anders wel de ramen moeten zemen bij hm.. Buuu.. Dus zoals ik al zei. De meeste bijzondere kerst ever. Ik heb de vetste dingen gezien en meegemaakt, maar dan zonder de mensen om je heen die je om je heen wil hebben..huilen ;)
Nu zit ik op mn balkonnetje te chillen totdat de directeur van het ziekenhuis ons komt ophalen om te lunchen met hem. Geniaal toch. Succes met het koude weer in Nederland =)