De gevaren van Kenia. Week 5

Kijk, zo’n reis naar Afrika is natuurlijk hartstikke leuk. Jullie denken dat wij hier natuurlijk zitten te chillen, genieten van de zon, het relaxte cultuurtje, te laat komen op je werk of gewoon niet komen. En dat is ook zo. Maar, er zijn ook heel veel gevaren die jullie niet mogen onderschatten. Elke dag is hier een uitdaging om te overleven. Japie hebben we niet meer gezien, en aan de tape zijn we ondertussen ook wel gewend, maar het werd toch weer tijd voor een mooi verhaal toch?
Ik zal proberen in een soort chronologische volgorde van de dag de gevaren aan jullie proberen uit te leggen. We beginnen bij het wakker worden. Want wanneer je wakker wordt in een bed die met twee schroeven vast zit moet je ervoor zorgen dat je voorzichtig uit je bed stapt. Let op; een muskieten net kan overal achter blijven haken en ervoor zorgen dat je zo op smoel gaat. Daarna is het altijd de vraag of je een koud/lauwe, lauwe of lauw/warme douche hebt. Maaike is zo dapper om dat ’s ochtends te proberen, ik wacht meestal totdat ik oververhit thuis kom; dan kan ik ze alle drie wel handelen.
Het ontbijt is ook niet zonder gevaren. Ons broodrooster doet het niet van harte, maar de broodjes die eruit komen zijn meestal wel flink heet; dus je vingertjes branden is hier geen probleem. Maar dan, als we de deur uitstappen begin de echte uitdaging. De wegen zijn hier sowieso niet echt begaanbaar, maar wanneer het heeft geregend is het hier echt een wildwaterbaan. En wij moeten dan tegen de stroom in. De wandeling die ons normaal 10 minuten kost duurt nu zeker twee keer zo lang en het is echt levensgevaarlijk. We gaan gemiddeld 3x per minuut bijna onderuit en we zitten tot onze knieën onder de modder. We trotseren de grootste modder stromen en gladde stenen maken het ons niet heel makkelijk. Dan moeten we een weg oversteken; het verkeer wat hier richting aangeeft om af te slaan, slaat niet altijd af. En de auto’s komen echt werkelijk waar overal vandaan. Ook hier is het wachten op een ongeluk.
Wanneer we veilig zijn aangekomen bij het ziekenhuis begint daar ons nieuwe avontuur. Met een laag modder onder onze gympen gaan we de hellingen op naar de eerste verdieping. Het is er spek glad en ook hier gaat het niet lang meer duren of één van ons ligt op ons gat. Dan moeten we het kantoortje in van papa. Het is altijd rete spannend of papa er is. Want als papa er is dan moeten we met hem praten. En dat vind hij heel leuk, maar wij wat minder. Papa is een beetje overbezorgd en wil altijd alles weten en wil ook heel graag nog een keer pizza eten. Wij niet.
Goed als dat gevaar is geweken dan lopen we de duizenden gevaren op de afdelingen. Wanneer je bij een bevalling staat te kijken kun je zomaar een kindje in je handen geduwd krijgen, of wanneer je bij een keizersnede staat te kijken wordt er van alles in het onverstaanbaar Engels naar je geroepen en moet je soms maar dertig keer vragen wat ze nou van je willen. Wanneer je werkt op ‘emergency’ loop je de kans dat je wordt uitgehuwelijkt aan de vader van de hoofdverpleegkundige, want die houd wel van meerdere vrouwen! Ga zo maar door.
Op de terug weg van het ziekenhuis naar ons appartement lopen we het gevaar aangereden te worden door een motorrijder. Die lijken het echt super grappig te vinden om op precies dat stukje weg te gaan rijden, waar Maaike en ik lopen. Gaan we voor ze opzij naar link, dan gaan zij daar gewoon rijden. Like; jaaaa en witte stip; die moeten we hebben! We zijn een soort doelwit, letterlijk en figuurlijk! Wanneer we dan bij ons appartement zijn aangekomen moeten we oppassen dat onze handen niet klem komen te zitten wanneer we het slot van de deuren willen afhalen, dat systeem is echt zo krom! Je moet met je handen door een gat in de poort heen, dan met een sleutel moet je blind in het slot proberen te komen en dan het slot eraf proberen te halen. Vingers en polsen breken gaat hier dus ook echt nog een keer gebeuren.
De volgende uitdaging is voetballen met kids uit de buurt. Binnen 5 minuten weet namelijk de hele buurt dat de mzungu’s er weer zijn met hun voetbal en lopen er 50 kleine zwarte kindjes achter de bal aan te rennen. Meedoen is dan bijna onmogelijk zonder een paar van die teckeltjes omver te lopen.
Het eten koken is ook een kunst apart. Wanneer we iets uit de kast pakken checken we tegenwoordig altijd eerst even op schimmel, stank of iets anders vunzigs. De groentes, het vlees en het fruit lijkt het hier soms maar één dag uit te houden (niet heel raar als de koelkast en vriezer ongeveer 4x aan en uit gaat per dag). Wortels met witte aanslag en ananas die helemaal zwart en zacht is zijn meestal niet zo lekker om te eten, dus altijd goed om dat even te checken.
Wanneer er dan toch nog groente, fruit of vlees goed blijk te zijn komt de uitdaging van het snijden. Vooral voor Maaike is dit een uitdaging. Wanneer je haar bezig ziet is het alsof ze een moord begaat. Er gaat me er een partij energie in zitten en wanneer je naast ons woont dan weet je echt niet wat je hoort. De klappen die Maaike uitdeelt aan d’r stuk halfbevroren vlees zijn echt niet gezond.
Wanneer je na het diner het eten er aan de andere kant wil laten uitkomen moet je niet verbaasd zijn dat de wc het niet kan weg spoelen. Gelukkig staat er naast de pot een grote teil waarin we onze was doen. Die kun je dan vullen met water en zo heeft deze teil de taak van doorspoelbak. Raar maar waar: het wc papier blijft altijd drijven.
Dan wordt het avond, de zon gaat onder en de gevaren worden meer en meer. De muggen vliegen om je heen en je bent nergens veilig. De oorlog breekt uit. Als je vooral als je weer Maaike tekeer ziet gaan zou je denken dat dat wel zou moeten afschrikken, maar niks is minder waar. Er lijken steeds meer muggen in ons huisje te verzamelen en ze vinden het ook echt een uitdaging om in ons net terecht te komen. Alsof ze met z’n alle afspreken die twee witte te pakken.
Zoals je ziet is het hier een uitdaging om te overleven. En er moet een keer iets mis gaan. Of het nou iets is uit deze voorbeelden of iets anders, er gaat een keer iets gebeuren. Als het zover is dan horen jullie en geuren en kleuren natuurlijk terug, maar ik hoop eigenlijk dat het gewoon goed gaat. Je wil hier namelijk echt niet in het ziekenhuis liggen, daar kan ik je van verzekeren!