Week 4

Jongens, het gaat echt allemaal veel te snel. Soms mis ik Nederland wel (de mensen dan), maar vooral de laatste dagen was het hier zulk mooi weer en stormde het in Nederland en … dat zorgde ervoor dat ik me wel kon aanpassen. En omdat je steeds betere banden krijgt met je collega’s, je gewaardeerd voelt, mensen beter leert kennen en je draai vind in het ziekenhuis ga je steeds meer wennen aan het leventje hier… Neemt niet weg dat ik soms heel graag bepaalde mensen een knuffel wil geven.
Elke keer wordt het weer een uitdaging om m’n belevenissen in een beknopt en pakkend verhaal te vertellen, maar ook nu heb ik weer een paar goede verhalen, dus zet je schrap. Ik bedacht met dat jullie misschien wel een genoeg konden hebben van die ziekenhuis verhalen, dus daar ga ik niet te veel aandacht aan geven. Mede ook omdat ik 3 dagen vrij ben geweest ;)
Maar ik begin er wel mee, want we zijn weer even geshockeerd door het ‘niet adequaat handelen’ van een verpleegkundige in de operatie kamer. Maaike mocht getuige zijn van een keizersnede (ik was namelijk de hele dag bij baby Rose natuurlijk;). Maar kort gezegd: De verpleegkundige die het kindje aanpakte van de arts heeft er niet voor gezorgd dat geaspireerd vruchtwater uit de longen kwam waardoor het kind blauw aanliep en heel erg veel moeite met ademen had; of eigenlijk gewoon niet ademende. Ze had geen idee wat ze ermee aan moest, want na 2 min. zei de arts: “DAT KIND JANKT NOG STEEDS NIET WAT IS HIER AAN DE HAND???!!” De anesthesist die eigenlijk op de vrouw moest letten is toen naar het baby’tje gerend wat ondertussen blauw aangelopen was en heeft het uitgezogen, op het ruggetje gewreven, op zn kop gehouden en het leventje gered! Voor details kan ik je verwijzen naar Maaike, maar het was duidelijk dat deze situatie écht niet kon en dat er écht iets heel erg fout ging! Maaike en ik waren echt geshockeerd van deze gebeurtenis en Maaike was echt even het veld uitgeslagen. Het was echt een kwestie van leven of dood.. Het maakt hier dus blijkbaar heel veel uit wie je naast je hebt staan als arts en het maakte ons weer even bewust van het feit dat je ook hier altijd voorbereid moet zijn op een noodsituatie en nooit ervanuit mag gaan dat iets goed gaat. Zorg dat je weet waar je naar kijkt, want er kan gebeuren en wat jij dan moet doen en waar je alle spullen kan vinden. Zorg dat je checkt of alles er is en wees voorbereid. ALTIJD. OVERAL. Je hebt verantwoording tegen over levens. Dus dat was even een klap in ons gezicht.
Verder heb ik nog wel een goed verhaal over iemand met pijn op de borst uitstralend naar de kaak en linkerarm die behandeld wordt met maagzuurremmer en er verder niks met haar blijvende klachten wordt gedaan voor 3 dagen of iemand met ontzettende bloedarmoede die echt 12 uren lang moet wachten op de uitslag van Hb en dan na weer 4 uren wachten eindelijk bloedtransfusie krijgt terwijl ze bijna onder zeil ligt…..
Genoeg verpleegkundige shizzle, nu wat voor de rest van de lezers ;) Maaike en ik zijn namelijk op safari geweest. Als je mn vorige blog over safari in Oeganda hebt gelezen dan weet je dat ik daar niet de beste ervaringen mee heb, dus ik ging met al te veel verwachtingen naar het National Nairobi Park. Onze persoonlijke driver was zowaar 25 minuten te vroeg op komen dagen, dus we waren helemaal verbaasd en half brak in de auto. De driver nam ons mee door het park en het was echt genieten: overal hindes, antilopen, vogels, bizons… TOEN…. Er waren leeuwen gespot! YEAAH! Met een rotgang gingen we met ons busje de savanne over. Het was best wel hobbelig en wij stonden met ons koppie het dakraampje uit te turen. Maaike had haar camera in haar ene hand en is niet zo goed in het bewaren van haar evenwicht en is daardoor tijdens dit intense racetochtje van links naar rechts geslingerd en heeft nu blauwe plekken. Maar goed; wij aant racen in zo’n bussie over die savanne dus. Kwamen we onderweg een giraffe tegen: VEETT, maar we reden er met 50 km/h langs. Kwamen we een kudde zebra’s (!!! Lievelings dieren van mij!!!!) tegen… ook daar reden we vet hard voorbij; alles voor de leeuw ;) En ik moet toegeven; wat is het intens bijzonder om die dieren van dichtbij in het wild te kunnen zien!! Er waren twee leeuwen en een leeuwin.. echt op serieus 2 meter afstand kwam de ene leeuw even voorbij gelopen en gedag zeggen.. het was echt genieten =) Daarna hebben gelukkig we rustig kunnen kijken en genieten van giraffes en honderden zebra’s. Maaike en ik hebben zelfs nog een giraffe gekust. Er was namelijk een plek waar je giraffes kon voeren en wanneer je een stukje bix in tussen je lippen deed kwam die giraffe met z’n enorme slijmerige tong langs je mond vegen om het stukje bix te pakken; echt hilarisch en je was meteen gescrubt. Ze hebben nogal een ruwe tong die dieren.
Toen zijn we ’s avonds uit geweest in Kitengela. Dat is ook een avontuur apart hoor. Als je mij een beetje kent dan weet je dat ik best wel van een feestje houd en dat ik ook wel van dansen houd. Nou, je kan je lol hier op want gedanst wordt er! Alleen weten ze hier niet wat ‘personal space’ is en als je met iemand danst dan … tja.. dans je tegen elkaar aan… Maaike en ik hebben onze ogen ook weer de kost gegeven, want er zaten dronken mannen te slapen tegen de enorme boxen aan waar echt een bas uit kwam waar je U tegen zegt. Mijn borstbeen raakte haast los van mijn ribben zo hard dat die bas aanstond, echt niet te harden. Maar gedanst hebben we en lol hebben we ook gehad. We hadden iets minder lol toen we terug naar huis wilden en iedereen eigenlijk hartstikke dronken was en we even twijfelde aan het feit of we veilig in het donker thuis zouden komen, details bespaar ik jullie want dan krijgt mijn moeder een hartverknettering en dat zou zonde zijn. Maar een arts en een fysio van het ziekenhuis hebben ons afgezet thuis (of eigenlijk de taxi chauffeur want die arts en de fysio waren niet zo heel veel meer waard) en waren we veilig thuis gekomen.
De volgende ochtend ging ik met frisse moed naar kerk. Ik had namelijk een vrouw ontmoet die uit Finland komt en hier in Kitengela samen met haar man een kerk heeft gestart. Ze was helemaal enthousiast dat ik langs wilde komen en ik was helemaal enthousiast dat ik eindelijk een kerk had om naar toe te gaan waar er geen Swahili of onbegrijpelijk Engels werd geschreeuwd. Na een wandeltocht van 20 minuten kwam ik aan bij het huis waar we hadden afgesproken. Vanaf daar was het nog eens 15 minuten lopen en liepen we door de sloppenwijk van Kitengela. Echt weer even een klap in mijn gezicht. Kenia is echt een arm land en er wonen echt veel arme gezinnen. Echt triest om te zien, want ze leven met veel kinderen in een klein golfplaten hutje en overal ligt afval en rotzooi. De kerk die ik bezocht was vlakbij de vuilnisbelt waar ook veel mensen leven. Het was weer even ‘real life’ of Africa. Wanneer je namelijk in je eigen appartementje leeft en naar de winkels gaat kom je wel wat armoede tegen, maar niet zo tastbaar als dat ik vandaag weer tegen kwam.
In de kerk werd ik hartelijk ontvangen. Het kerkje bevatte denk ik 30 mensen; allemaal Keniaanse mensen en 2 gasten uit Oeganda die de voorganger (de Finse man) ondersteunde in zijn werk. Ik had natuurlijk meteen allemaal kleine donkere kindjes opschoot zitten en mocht voorin in de kerk vertellen wie ik was en waar ik vandaan kwam enz. enz. Helemaal mooi en gezellig. Het was echt heel erg leuk om te zien dat het echtpaar hier hun lust en hun leven hadden ingelegd. Ze hebben het kerkje nu 2 maanden geleden gebouwd; het is gewoon een golfplaten gebouwtje (want als zij weer weg gaan moet het niet te veel onderhoudskosten hebben), heel simpel, maar functioneel. De man had een ontzettend goede preek (1kor12: lichaam van Christus) en de worship was nou niet ‘je van het’, maar de Afrikanen kunnen altijd lekker hard en goed zingen dus dat ging allemaal prima. Je kan merken dat de gemeente nog in de opstart fase zit, maar er gebeuren mooie dingen. Het echtpaar voorziet in een Bijbelstudie die mensen traint om pastor te worden en zo het ‘goede nieuws’ verder kunnen verspreiden en deze gemeente ook kunnen leiden. Ik heb ze verteld dat mijn vrienden en familie voor ze gingen bidden (dus bij deze graag ;) dat ze een groeiende gemeente mogen zijn en uit mogen reiken naar elkaar en anderen in hun omgeving en dat ze discipelen van Jezus zullen zijn. Ik merk in Kenia dat het geloof iets is wat iedereen wel heeft, maar waar bijna niemand écht iets mee heeft, als je begrijpt wat ik bedoel. Het is niet een levende relatie met God, het is ‘gewoon’ geloof. Maar daardoor missen ze een immense vreugde en (veer)kracht in hun leven; ze missen het leven in volheid! En het echtpaar is vastberaden om deze kerk daarin te onderwijzen. Dus iets heel moois lijkt mij!
Goed, genoeg voor deze keer. Respect als je hebt uitgelezen! Ik hou van dit land, ik geniet intens, en ik zie mooie, bijzondere, aangrijpende dingen. Maaike en ik hebben immens veel lol, want we maken de gekste en bizarste dingen mee. Dus het gaat écht goed met me! Heel veel liefs vanuit Kenya =) Nakupenda.. kwaheri!