Week 3

Man, man. Ik kan echt een boek schrijven. Ik moet elke keer voor jullie de mooiste, gekste en vieste verhalen uitzoeken om op te schrijven, want ik denk dat ik (bijna) elke dag wel weer iets tegen kom waarvan ik echt weer een pagina kan volschrijven. Dus pik ik maar de dingen eruit die mij het meest raken, of die ik echt geniaal vind. Maar het is moeilijk kiezen. Soms is het ziekenhuis echt intens saai, dan gebeurd er op geen één afdeling ook maar iets, maar soms zijn er lekker veel patiënten en is het een uitdaging om een overzicht te behouden.
Vanaf deze week ben ik begonnen op een andere afdeling: Female ward, post natal and New Born Unit. Nou, maak me gek. Er liggen allemaal vrouwen die malaria hebben, buikpijn hebben of een ongeluk hebben gehad: iedereen krijgt igg antibiotica. Dan heb je dus ook een afdeling met allemaal vrouwen die bevallen zijn; die zijn aan het opknappen en zorgen goed voor hun baby’tje en als je ‘geluk’ hebt heb je een baby’tje in de incubator liggen-> SCHATTIG !!!
Er was één vrouw die wel een diepe indruk op me heeft achter gelaten. Er gebeuren hier soms echt vreselijke ongelukken in het verkeer. Zo ook het schrijnende verhaal van Jane. Jane is aangereden door een auto toen zij achterop een motor zat. Daardoor is ze vanaf haar heupen verlamd geraakt. Dat had als gevolgd dat ze bedlegerig werd. Dat had als gevolg dat ze decubitus ontwikkelde. Nu ligt ze al 3 maanden in ons ziekenhuis in een pauper bed met een paupermatras met decubitus grade III. Jane heeft denk ik al 3 maanden de zon niet gezien en ik heb ook niet het idee dat er veel familie is die haar komt opzoeken. Haar onderbenen staan nu in een dwangstand. Ze ligt als een hoopje ellende in bed met 3 van die lelijke wonden op haar billen. Die worden op een ‘bijzondere’ manier verzorgd hier, maar dat is ook een verhaal apart. Het matras waar Jane op ligt is nou ook niet ‘je van het’ en ik heb het idee als ik daar 3 maanden op zou liggen ik spontaan decubitus zou krijgen. Ze krijgt wel wissel ligging; elke drie uur moet ze omdraaien om haar lichaam anders te belasten. Maar dat betekend ook dat ze 12 uur lang van de dag tegen een witte ziekenhuismuur ligt te staren. De andere 12 uur zijn niet heel veel beter; slechte soaps worden hier uitgezonden zeg ;)
Jane heeft overal hulp bij nodig, ze kan zichzelf net niet helemaal omhoog helpen in bed, ze moet hulp bij het wassen, ze kan niet naar het toilet, ze kan zichzelf niet omdraaien. Daar lig je dan, 24 jaar oud.. De volgende dag heb ik de fysio gesproken. Ik was namelijk erg benieuwd naar wat ze van plan zijn met deze vrouw. De fysio vertelde dat hij geen lange termijn plan had (daar doen ze hier echt nooit aan) en dat ze buig en strek oefeningen doen. Er is vooruitgang, want eerst was er geen gevoel in de benen van Jane, maar dat komt langzaam maar zeker terug. De volgende stap is dat ze haar spieren onder controle krijgt en zelf de buig en strek oefeningen kan gaan doen. Maar de fysio gaf ook al aan dat dat een hele tijd kan gaan duren. Ik vroeg of er hoop is of ze nog eens een keer kan gaan lopen.. Maar daar wilde hij nog niet over nadenken, dat waren 100 stappen te ver. Ik ben nu aan het bedenken wat ik voor haar kan betekenen. Ik zit te denken of ik met haar de oefeningen wat vaker kan doen of dat ik haar een keertje in een rolstoel kan zetten en haar even het zonlicht kan gaan laten zien. Ik weet niet hoe haalbaar dat is en of ze in staat is om te zitten.. Maar we gaan het zien. Ik heb hoop op iets moois!
Er was vandaag wel een baby ‘tje waar ik me zorgen over maakte. Het kindje was op 34 weken geboren, gisteren, in een ander perifeer ziekenhuis. Het kindje woog 1,9 kg; baby Esther. Het kindje had 8 uren na de bevalling moeilijkheden met ademhaling ontwikkeld. Ze was ook nog te zwak om te kunnen drinken van de borst. Het kindje ligt nu bij ons in de incubator. Daar kreeg ze iv fluids (Dextrose 5% en NaCl 0,9% gemixt). Het kindje had duidelijk moeite met ademhalen, gebruikte al haar ademhalingsspieren en had intrekkingen. Daarna spuugde Esther ook wat rood/zwarte vloeistof uit. Na een aantal uren begon Esther ook convulsies te krijgen, ze trok met haar ogen weg en kreeg samentrekkingen van de spieren. Ik weet echt niet heel veel van prematuurtjes, maar dit zag er niet zo goed uit. De buik van het baby’tje was ook opgezwollen en het zag eruit alsof de darmpjes het niet helemaal onder controle hadden. Naja, wat deed het eigenlijk wel goed bij dit kindje? Er werd door de arts eerst speciale sonde voeding voorgeschreven, maar die was niet voorhanden in het ziekenhuis. De sonde werd dus ook maar niet geplaatst. Het baby’tje moest het maar met NaCl en dextro doen. Verder kreeg het zuurstof toegediend en werd het warm gehouden. Ik voelde me een beetje machteloos. De middelen die ze hier nu tot beschikking hadden hebben ze ingezet, en dan moet het baby’tje het maar gaan oppakken. Mijn hart ging natuurlijk helemaal sneller kloppen bij het horen van een prematuur baby. In Oeganda heb ik er 8 gezien en er 3 maanden helemaal in gezeten. Dus ik heb nu een beetje een zwak voor mini baby’s. Maar ik maakte me echt zorgen. Je hebt echt niet het gevoel dat je alles doet … zuurstof en vloeistof geven.. dat is het… Het baby’tje bleef convulsies houden ondanks anti-epilectica die we hebben gegeven. Ik ging niet lekker weg van m’n werk.
Toen ik zaterdag weer op het werk kwam deed Esther het wat beter. Ze had geen convulsies meer, en haar ademhaling was veel rustiger. Wel bleef ze overgeven. Gedurende de dag was er eigenlijk geen verbetering. Ze bleef wat onrustig, de buik bleef opgezwollen en er kwam geen poep uit. Niks.. Klysma’s hielpen niet. Er ging toch een neus maag sonde in om de lucht die eventueel ook in de maag zat eruit te kunnen krijgen. De hele dag is er gewacht op een arts vanuit Nairobi die het kindje kwam zien. Zij heeft aangegeven dat we onze behandeling zo moeten voorzetten; niks per oral, alleen IVfluids en afwachten tot morgen om te kijken of de darmpjes op gang komen. Je kunt nu ook niks in dat maagje gaan pompen, want dat komt er meteen weer uit. Geen verbetering gedurende deze dag gemerkt en dat zorgt ervoor dat ik me nu nog steeds zorgen maak. Ik zit te denken wat ik voor dit baby’tje kan doen, maar ik weet het niet zo goed. De artsen trekken hier wel alles uit de kast, ook al is het niet veel.
Verder hebben Maaike en ik nu een amputatie van een vinger gekeken en nog een keizersnede. Dat maakte onze dag weer helemaal goed. Het ging allebei namelijk goed, dus dat is altijd mooi om mee te maken.
De voorgaande operaties waren namelijk niet helemaal gelukt.. Of helemaal niet eigenlijk. De vrouw met het geamputeerde onderbeen is overleden. Ze had al een intense sepsis, en die was te ernstig en niet onder controle te krijgen. De operatie heeft niet veel meer kunnen doen daaraan, het was al door heel haar lichaam. En de heup ok (ik denk dat ik daar niet over heb verteld-> dat is namelijk wel echt een geniaal goed verhaal) die is ook mislukt. De heup was zo instabiel in de kom dat ie volgens mij nog met het dichtmaken van alles weer uit de kom is geschoten. De patiënt wordt nu overgeplaatst naar een ziekenhuis waar ze een röntgenapparaat op de OK hebben staan, zodat ze daadwerkelijk kunnen zien wat ze aan het doen zijn met de heup. Nu was het meer op basis van het gevoel van de arts en moet hij echt letterlijk met zijn handen in de heup gaan zitten om te kijken of hij erin zat ja of nee. Eigenlijk wel erg dat die arme man zo’n keiharde operatie heeft moeten meemaken en dat het dan mislukt is, eigenlijk omdat we de middelen niet hadden om het echt goed te doen. Volgens de arts is het zelfs met röntgenapparaten in de OK niet een makkelijke operatie, maar goed.. arme man. Tja dit zijn nog maar 2 dagen …. Heb ik het niet eens gehad over de mannen hier en het nakomen van afspraken? Ow wacht, daar doen ze hier ook niet aan. Lekker makkelijk =) Smoesjes alom…