Kenya avonturen deel 2‏

Ondertussen zijn we alweer helemaal gewend in Afrika en wordt ik niet zomaar meer opgeschrikt door een spoed keizersnede of een bevalling die niet helemaal goed gaat. Ik heb ondertussen 10 bevallingen gezien en meegeholpen en gekeken bij een aantal operaties. Dus ik heb sowieso goede verhalen! Maar ook wel minder mooie dingen, want niet alles loopt hier goed af.
Vorige week maandag heb ik dus ook voor het eerst een bevalling meegemaakt van een dood geboren kindje. Dat was echt niet leuk om te zien. De vrouw wist blijkbaar niet eens dat ze zwanger was (terwijl ze toch al 22 weken zwanger was), maar opeens kwam de navelstreng via de vagina naar buiten en had ze ernstige buikpijn in haar onderbuik. We voelde geen pulsatie in de navelstreng dus we gingen er vanuit dat het kindje al overleden was. De vrouw had geen weeën en die moesten dus worden opgewekt. Daarvoor kreeg ze medicijnen en toen was het dus wachten op een dood kindje. Echt heel erg naar. De geboorte was ook echt niet leuk om bij te zijn en het was echt verdrietig. Hoe hier wordt omgegaan met de dood is heel anders als in Nederland, en zeker ook met het overleden premature. Met de vrouw gaat het gelukkig nu goed. Van nazorg hebben ze hier nog niet echt gehoord, dus ik bid dat ze dit thuis goed kan verwerken en dat ze mensen om haar heeft die haar steunen.
Niet lang erna kwam er vrouw die 36 weken zwanger was en 8 cm ontsluiting had. Het ging allemaal heel erg snel en opeens was ik de getuige van een normale bevalling, ook al was het kindje wel te vroeg. Esther wilde dit natuurlijk heel goed zien dus ik ging er goed voor staan. Dat was een beetje dom, want op het moment dat het kindje eruit floept, floept er ook een laag met vruchtwater en bloedpropjes mee; tegen mij aan… oopsie. Druipend van de rotzooi pak ik het kindje aan om schoon te maken en te wegen. Alex heeft zich rot gelachen en Maaike ook. Bedankt, ik weet nu waar ik niet moet staan!
Daarna waren er twee vrouwen tegelijk op bijna volledige ontsluiting. Maar dat betekend toch echt dat er één moet wachten tot de ander klaar is. Het kindje wat nu geboren had alleen blauwe handjes en voetjes; het had vruchtwater in de longen gekregen en kreeg het niet voor elkaar om goed te kunnen ademen. Je zag dat hij alle hulp ademhalingspieren nodig had om goed te kunnen ademen. Kak! Sta je dan… ehmm.. alex?? Baby op z’n kop, kloppen als een malle op de rug, uitzuigen met volle kracht en dat dan echt lang. Het baby’tje bleef moeite hebben met ademhalen. Op ten duur werd het beter en hadden we de longetjes een heel eind schoon. Het kindje werd overgeplaatst naar een couveuse afdeling waar hij goed in de gaten werd gehouden. Gelukkig is hij nu weer gezond en ademt hij weer voldoende op eigen krachten. Hebben we dat ook weer meegemaakt.
Ik ben ook getuige geweest van een keizersnede, wat echt ook bijzonder is om te zien. Laagje voor laagje gaat de buik open totdat je bij het kindje komt. Echt vet om te zien. In de operatie kamer wordt de patiënt bewaakt met een bloeddruk meter en een saturatie meter, en that’s it. De bloeddruk wordt denk ik om de half uur gemeten, tenzij de anesthesist er vaker zin in heeft. Hart bewaking hebben ze hier niet, dus doen ze het hiermee. Het werkt nog ook.. Ik ben steeds weer verbaasd hoe goed ze het hier redden met weinig middelen.
Daarna ben ik een weddenschap aangegaan met één van de verpleegkundigen hier. Ik mocht bij hem wel een infuus prikken, maar als ik mist mocht hij dat bij mij doen. Ik zag zijn vaten vanaf Tokyo nog liggen, dus ik dacht: eitje, doe ik even. Ik weet niet hoe ik dit voor elkaar kreeg, maar ik miste het vat. En toen zat ik opgescheept met een infuus in mijn hand. De volgende dag dezelfde deal: ik prikte raak.. :D Jeej, ik was al bang dat ik het verleerd was. Maar het is hier echt moeilijker. Door de donkere huid kun je ze echt niet zien en moet je echt goed voelen.. Oefening baart kunst zeggen ze..
Op onze vrije dag, die we besloten om 6u ’s ochtends te nemen hebben Maaike en ik lekker boodschappen gedaan, zijn we bruin geworden op het balkon met een boek in onze handen en hebben we gevoetbald met kids uit de buurt. Of eigenlijk hebben zij vooral gevoetbald. Het zag binnen mum van tijd zwart van de kinderen, maar dan ook echt omdat ze met veel waren. Op ten duur begonnen een aantal van die gasten ook wat radslagen te maken. Toen ze door hadden dat wij dat wel mooi vonden gingen ze laten zien wat ze allemaal konden: flikflak, salto’s, barani’s. Achter elkaar. Echt niet normaal! Echt heel vet om te zien.
Verder kan ik het jullie aanraden om mijn blog op te zoeken: struik.waarbenjij.nu Ik heb daar een mooi verhaal gepost over huismuis Japie. Japie komt ons wel eens bezoeken, maar dat waarderen Maaike en ik wat minder. We hebben heel wat beleeft, dus als je benieuwd bent.. ;)
Een andere mooi dag in het ziekenhuis. Maaike en ik zouden worden geroepen door geliefde broeder Joshua, want er werd een amputatie van het onderbeen uitgevoerd.. Dat vonden wij natuurlijk super mooi. Maar een uurtje later bleek dat ze al bezig waren in de operatiekamer. Kak, had ie ons gewoon niet geroepen. Hard verhaal. Wilde ze ons er niet bij hebben? Moeten we gaan vragen of we mogen komen? Tja, wat hebben we te verliezen; we lopen de ‘sluis’ in en we mogen komen. Snel omkleden en lekker een operatie kijken. Het onderbeen lag al open en langzaam maar zeker kwamen we dichter bij het scheenbeen. De chirurg brandde de kleine venen dicht en de grotere arteriën gingen dicht met een hechtdraad. Het ging best wel lekker. Je zag de structuren goed; vet, spier, bot. Toen kwam natuurlijk het zagen. Dat is wel een lache gezicht hoor. Het is gewoon echt zo’n pauper zaag met volgens mij roestvlekken erop, maar ach; paar keer goed kracht zetten het been zat los. Het kuitbeen werd ook losgerukt en toen had de verpleegkundige het onderbeen in zijn handen. Best wel nasty, maar wel vet om te zien. De chirurg doet het echt vet goed. Hij deed expres langzaam aan, om maar niet te veel bloed te verliezen, de patiënt was namelijk septisch met een bloeddruk van 80/50. Toch had ze maar 1 i.v. toegang, waarschijnlijk was ze niet te prikken in d’r arm of hand want hij zat in de jugularis (nek).. Daar kan het in ieder geval wel snel in, lekker groot vat. Dus misschien daarom wel. Maar bloed en NaCl ging er achter elkaar in. Toen ze de stomp gingen hechten kwamen ze erachter dat het weefsel daar ook vet ontstoken was. Er zat allemaal pus en het stonk. Wij roken het eigenlijk niet, maar onze neus is hier al verpest door alle vieze geuren. Er is zoveel mogelijk pus weggehaald en er werd ook meteen een antibiotica gestart en erin gegooid. De wond werd goed dicht gemaakt en met de hechtkunsten was ik best wel blij. Maaike wat minder, zij vond dat hij de randjes beter had moeten afwerken. Maar goed, drain zit erin en wij hebben mooie foto’s van een geniale operatie.
Dan het laatste goede verhaal; besnijdenis. Iedereen begrijpt niet dat ‘onze’ mannen niet besneden zijn. Het is toch hygiënisch, bewijst dat je échte man bent en tevens goed om HIV overdracht te voorkomen. Tja, hygiënisch boeit onze mannen niet, échte mannen bestaan ook niet in Nederland en HIV is niet het grootste probleem in ons land; dus ik snap het wel…;) Maar pas op mannen, als je hier komt dan kan het ECHT niet, voor je het weet ben je letterlijk de lul.
Maar samen met Maaike ben ik getuige geweest van een besnijdenis. Maar het is niet echt een gezellige handeling. Het ziet er heel erg pijnlijk uit en ik heb echt medelijden met de gasten die het in de dorpjes gewoon BAM zonder verdoving of wat dan ook doen. Gewoon op een rijtje staan en sjakka, weg met je voorhuidje. Auwts. Er zitten na zo’n ingreep ongeveer 7 – 8 hechtingen rondom je eikel en ik gok dat dat geen pretje is.
Sorry voor de details, maar ik houd me toch ook elk blog weer in. Marijke; ik heb echt zulke mooie verhalen voor je! Je zou het hier echt geweldig vinden!! En respect voor de mensen die elke keer mijn foto’s moeten ontvangen ;) Ik hou echt van dit beroep. Maar wel balen dat ik niet altijd goed kan communiceren met de patiënten. Ze spreken toch liever de bekende zuster aan. Sommige mensen zijn heel benieuwd waar je vandaan komt, sommige mensen zijn afstandelijk. Sowieso vind ik de zorg hier afstandelijker dan in Nederland. De verpleegkundige besteden weinig aandacht aan hoe de patiënt zich voelt, hoe het met ze gaat. Dus wat dat betreft is het een uitdaging hier voor mij om dan toch assertief genoeg te zijn om contact te leggen.
Met mij gaat het ook echt goed trouwens. Ik geniet van het land, van de cultuur, van de omgeving. Maaike en ik kwamen er vandaag achter dat ons uitzicht de Kilimanjaro is en dat we uitkijken op Tanzania. Echt super mooi! Ik mis wel echt de goede vrienden om me heen en de vele gesprekken die ik normaal heb, vooral over het geloof. Dat is hier even helemaal uit mijn leven. Wel heb ik lekker de rust om goede boeken te lezen, te bidden en stille tijd te hebben. Dat is ook wel genieten hoor! Geen stress, geen NSL;), geen vrienden. Hahaha. Het heeft z’n voor en z’n nadelen. Maar beter geniet ik er gewoon van. Dus dat is wat Maaike en ik zoveel mogelijk proberen te doen. De kinderen vinden ons geweldig en soms zo geweldig dat ze ons achtervolgen door het dorpje heen. Dat is ook wel raar hoor, je voelt je echt bekeken en ongemakkelijk soms.
Dus twee weken verder en veel geleerd, veel gezien en al helemaal ingeburgerd hier. We gaan binnenkort de omgeving maar eens verkennen. We hebben een lijst van 10 dingen gehad die we echt MOETEN zien, dus we gaan kijken hoe ver we komen=)
SUPER DOEII