Struik en Strien in Zanzibar; niet te overtreffen

Zondag 12 januari begon het grote avontuur. Ik zou naar Zanzibar (Tanzania) vliegen om daar Aranka te ontmoeten, een middelbare school vriendin. De combinatie Struik en Strien is altijd lachen, gieren, brullen, en vooral veel rare dingen meemaken. Dus het beloofde een hele vette week te worden. Het begon allemaal al super mooi. Ik had in Mombasa 1 uur de tijd om over te stappen, dus ik had de vliegmaatschappij gecontact of ik mn bagage dan ook moest oppikken, want dat zou ik nooit halen natuurlijk. Maar nee, dat hoefde niet, geen probleem. Kom ik aan op Nairobi Airport; Ja u moet uw bagage wel ophalen in Mombasa. NOOOO dat MEEN JE NIET. Oke, uitdaging. Het vliegtuig vertrok alleen 25 minuten laten dan gepland dus dat betekende dat ik nog maar 35 minuten had om uit het vliegtuig te sprinten, m’n bagage te pakken, weer in te checken, langs de douane en de juiste gate vinden. Toen ik iemand in Mombasa om hulp vroeg waren ze echt vet lief; ik moest m’n bagage maar afgeven aan een afrikaantje die zou er wel voor zorgen dat het in het juiste vliegtuig zou komen en ik ging samen met een chick sprinten. De in-check balie was allang dicht want het vliegtuig zou over een kwartier vertrekken; dus die chick geeft me een papieren ticket met de hand geschreven en we rennen naar de douane en toen naar de gate. Uitgeput stonden we daar… de gate was dicht…Kak…Maar het vliegtuig had een uur vertraging. Dus iedereen zat nog te wachten haha. Maar ik had hem echt zitten stressen jongeh in dat vliegtuig. Ik was er echt van overtuigd dat ik hem niet zou halen. Maarja, we zijn in Afrika. Dus alles kan :D
Toen ik in Zanzibar aankwam stond Arank me op te wachten. Echt super geniaal om een vriendinnetje te ontmoeten op een continent wat zo anders is dan Europa. Ik was helemaal in m’n element hier in Afrika, en dat is het echt leuk om dat met iemand te delen die je goed kent. En het was er MOOIIIII! Je weet misschien wel die plaatjes in tijdschriften: witte stranden, super heldere blauwe zee, palmbomen. Nou, ik heb het gezien; het bestaat echt!
We hebben paardgereden op het strand, genoten van een intens luxe buffet waar we de nodige stootkussentjes van hebben kunnen kweken voor de volgende dag, we hebben de toerist uitgehangen in Zanzibar Town en toen we van plan waren een dolphin tour (snorkelen en zwemmen met dolfijnen) te gaan doen heeft ons avontuur een bijzondere wending genomen.
Aranka en ik waren op weg naar Zanzibar Town waar we hadden afgesproken om de dolphin tour te doen. We waren al vroeg op weg en we gingen met de dallah dallah. Dat is het lokale openbaar vervoer in Zanzibar. Het is een busje met een laadbak waar een dak overheen zit en in die laadbak staan bankjes waarop zoveel mogelijk mensen worden gepropt. Het kost geen ene drol, je betaald 75 cent voor anderhalf uur reizen, dus ja.. het bespaart nogal op taxi kosten. Nou zijn de drives van deze busjes niet echt mietjes en ze proppen het busje overal tussen en ze gassen en remmen erop los. Je kunt niet echt mee kijken wat erop de weg gebeurd, maar ik weet wel dat het bij ons goed fout is gegaan. Want toen we ongeveer 20 minuutjes onderweg waren was er een enorme frontale botsing met een ander busje. Door de botsing raakte ons busje van de weg en binnen 3 seconden stonden we 3 meter verder stil tegen een boom.( Achteraf zat ik na te denken over die 3 seconden; die klonken echt precies zoals in de film. Geniaal; dat glas wat je hoort breken en dat metaal wat langs elkaar schuurt en piepende auto banden.) Maar alle mensen vlogen uit ons busje en het eerste wat Aranka zei was: Auw aauw mn rug mn rug! Maar goed. We dachten dat het busje in de fik stond ofzo, dus we zijn er snel uit gegaan. Aranka is gaan liggen op de grond en ze was zich helemaal lam geschrokken en ze had heel veel pijn in haar rug. Ondertussen stonden er ongeveer 40 afrikaantjes om haar heen om te zien hoe de mzungu’s eraan toe waren na dit ongeluk. Aranka had geen nekpijn, geen hoofdpijn, geen buikpijn, alleen onderrug pijn. Ze kon niet goed zitten en al helemaal niet staan of lopen. Mn VPK skills gingen natuurlijk in volle toeren draaien. Maar ik wilde eigenlijk wel even om me heen kijken; ik kon niet zo veel voor aranka doen, ik dacht eerst dat het de schrik was geweest en dat ze wel weer overeind zou komen na wat minuutjes. En ik als er iets gebroken zou zijn, dan moet de arts dat beoordelen. Ze was verder stabiel dus ik kon niks anders doen dan proberen dr rustig te krijgen en stil te laten liggen op de grond. Ik was intens benieuwd naar andere gewonden, maar doordat er 40 afrikaantjes ons omsingelde kon ik niks zien. Ik ben even weggelopen; de busjes lagen helemaal in de kreukel, maar de bestuurders waren er al uit en ik zag geen ernstige gewonden. Wel een vrouw die echt half flauwviel, en iemand met een gebroken been en arm, en er waren gewoon echt veel mensen op de weg, dus het was echt chaos. Maar er was niet echt veel wat ik kon doen dus ik ging terug naar Aranka. Toen zei arank; Es, je hele gezicht zit onder het bloed!! Dus ik aan m’n hoofd voelen; SHIT MAN allemaal bloed aan mn handen en op mn gezicht en in mn nek. Ik voel nog een keer aan mn hoofd en ik voel een wond en de randen stonden open. NO way, dat moet waarschijnlijk gehecht worden…. Ik probeerde een beetje hoogte te krijgen van hoe erg de wond was door omstanders te vragen; How big is it? Is it still bleeding? Do i need stitches? Daar snapte ze allemaal geen hol van, maar het woord dakatari (dokter) en hospitali (ziekenhuis) daar reageerde ze allemaal erg enthousiast op. Naja, Arank had nog steeds heel veel pijn en kon niet echt bewegen dus we zullen toch moeten. Eigenlijk vond ik dat wel leuk, want ik vind Afrikaanse ziekenhuizen wel vet om te zien. Maar goed, het blijft Afrika, dus er wordt geen noodnummer gebeld bij een ongeluk, want dat hebben ze niet. Je bent afhankelijk van anderen, en anderen zijn altijd bereid te helpen. Met een heel aantal andere gewonden zijn we in een auto getakeld (vraag me niet hoe) en zijn we naar het ziekenhuis gaan rijden. Aranka was nog steeds in paniek en zei: ‘laat de driver niet zo hard rijden, als we nog een ongeluk krijgen dan vlieg ik naar huis!’. Maar goed, eerst even rustig bij een politie bureau je naam en al je gegevens opschrijven en toen zijn we als een malle verder gereden. Ik probeerde Arank beetje voor te bereiden op een Afrikaans ziekenhuis, wat eigenlijk echt geen pretje is. Toen we eraan kwamen werd Aranka op een bedje in de ER gelegd en zag ik een witte arts. Stom eigenlijk, maar dat is toch even een geruststelling. Je weet dat hij goed Engels kan en gewoon weet waar hij het over heeft. Dus dat was wel chillie. Ze kwamen meteen met injectienaalden voor pijnstilling voor Arank, maar die kwamen natuurlijk niet bij d’r in de buurt. Ik ben dus bij de pharmacie diclo tabletten gaan halen. Meteen een kans om het ziekenhuis wat beter te bekijken. Toen ik terug kwam bij Arank hebben ze mij meegenomen om m’n wond te hechten. Toen zeiden ze ‘We have to remove your hair..’ Dus ik echt nooo kaak, oke, naja doe je ding. Dus Ali, de verpleegkundige ging me een partij los op m’n hoofd. Ik lag echt een kwartier lang te wachten tot er genoeg haar vanaf was. Ik dacht echt: WAT IS DIT VOOR EEN ENORME WOND? Ondertussen een beetje lol maken en gingen ze nog foto’s voor me maken van de wond. Ik schrok best wel toen ik de foto’s zag want ze hadden echt rete veel haar weg gehaald en het was nog best wel een flinke wond. Achteraf had ik echt moeilijker moeten doen, want ze hebben veel te veel haar weggehaald, dat vind ik nu wel echt balen.. Maarja, hechten; dat kunnen we wel hebben in een Afrikaans ziekenhuis. Achteraf ben ik zo blij dat die wond niet op m’n gezicht zit, of dat ik niks had gebroken, want dat was echt iets minder grappig geweest. Eigenlijk vond ik het best wel leuk in dat ziekenhuis en zat ik helemaal in m’n element. Maar Aranka had echt heel veel pijn en dat was echt helemaal niet leuk. Toen ik terug kwam bij d’r had de arts haar onderzocht en was er niks gebroken en was het waarschijnlijk de klap geweest en zou het spierpijn zijn. Morgen zou het nog erger zijn en dan zou het langzaam beter worden. Goed, we mochten dus naar huisje toe. Maar eerst kwamen er nog politie agenten die een statement van ons wilde over het ongeluk. We moesten even vertellen hoe het was gekomen en wie de schuldige was, terwijl we niks hadden gezien. We hebben gewoon opgeschreven wat er was gebeurd en dat we verder niks wisten. Ondertussen gebeurde er van alles in de ER, en zoals er wel vaker iets ernstigs binnenkomt, was dat nu ook het geval. Terwijl wij aan het opschrijven waren wat er was gebeurd ging er op het bedje naast Aranka een vrouw dood. Dat was natuurlijk niet echt fijn om daar getuige van te zijn en zeker niet als dit uberhaupt de eerste keer is dat je op een spoed eisende hulp bent. Aranka heeft dus echt een ziekenhuistrauma opgelopen! Arm kind.. het was voor haar niet echt een leuk uitje. Ik voelde me echt bijna bezwaard dat ik vrolijk foto’s had lopen maken en lol had gemaakt. Maar ik was echt heel blij dat er niks ernstigs was en dat we naar huis mochten. Toen hebben we maar wel de taxi gepakt, leek ons iets veiliger. Toen we weer in het hostel waren was iedereen echt vet lief voor ons en hebben ze Aranka de trappen opgetakeld en hebben ze vet goed voor ons gezorgd.
De volgende dag dat we op het strand lagen kwamen er zelfs twee random Afrikaantjes langs met twee krukken die Aranka mocht gebruiken. Ze kon haar been nog steeds niet goed gebruiken en het viel allemaal wel even vies tegen. Maar toen we zaterdag naar de noordkust zijn gegaan kon ze er toch al wel op lopen, heel voorzichtig, en hebben we zelfs nog even op de dansvloer gestaan tijdens een full-moon party op het strand. Dat was echt een super leuke party en daar hebben we ook de mensen ontmoet waar we eigenlijk mee op dolphin tour zouden gaan. Alle reizigers zijn echt super leuk onder elkaar en je maakt binnen 2 minuten vrienden met iedereen.
Gelukkig is het ongeluk dus met een sisser afgelopen. Ik heb een paar keer paracetamol ingenomen omdat ik niet kon slapen van hoofdpijn maar verder heb ik echt nergens last van gehad. Beetje zere rug en nek de tweede dag en wat blauwe plekken en schrammen, maar dat was het dan ook wel. Aranka gaat ook steeds beter dus ik heb wel het vertrouwen dat het helemaal goed komt. Ben nog steeds wel echt heel kwaad dat ze echt 4 cm haar langs beide wond randen hebben weggehaald, echt veel meer dan nodig. Maargoed, ik ben echt heel blij dat we niks gebroken hebben en dat we nog leven. Die busjes staan erom bekend dat als er een ongeluk is, het ook vaak echt heel erg is. Nou, dat zie ik ook wel in ons ziekenhuis; open botbreuken en ernstige bloedingen zijn echt niet heel raar bij zo’n ongeluk. Dus, praise the lord, we are alive.
De laatste dagen hebben we dus lekker op het strand gelegen en lekker gezwommen (zonder mn hoofd onder water.. grr) en genoten van het zonnetje. Balen dat we nu niet zo veel van het eiland hebben kunnen zien, maar ach, wel een ervaring rijker!
Nu ben ik weer veilig terug in Kenia en ziet de wond er goed uit. Nog maar 4 daagjes en ik vlieg weer terug naar Nederland. Ik dacht dat het moeilijk zou zijn om mn vorige verhalen te overtreffen met een beter verhaal, maar dit is echt het beste Afrika verhaal wat ik ooit heb gehad. Dus wil je details; vraag me. Ik kan hier uren over praten.. Ik heb heel veel zin om weer lekker thuis te zijn en iedereen te kroelen. Vrijdag om 9:10u is het zo ver; dan sta ik met twee benen op de Nederlandse grond.
Bedankt voor al jullie reacties en mailtjes, dat was super leuk. Ik hoop dat jullie genoten hebben van mn verhalen en dat jullie er wat van geleerd hebben! Les van dit mailtje: openbaar vervoer in Afrika is gevaarlijk! Maar de mensen zijn vet lief en behulpzaam =) De charme van Afrika blijft onweerstaanbaar.
Liefs Esther
Bidpuntjes: Dat Aranka weer geneest en dat haar spieren herstellen zodat ze lekker kan lopen en nog een paar mooie weken in Afrika kan beleven.
Dat ik veilig thuis kom =)